…Ένα απόγευμα κάθως γυρνούσα από το νοσοκομείο όπου νοσηλευόταν ο Πατέρας μου…σε πολύ κρίσιμη κατάσταση..ένιωθα απερίγραπτα χάλια,το αίμα μου είχε παγώσει..το μόνο που σκεφτόμουνα όλη την διάρκεια της ημέρας ήταν να πάω να προσκυνήσω την ΠΑΝΑΓΙΑ μας,να της μιλήσω,να την παρακαλέσω…ΕΚΕΙΝΗ κρατούσε κάθε ελπίδα για να πάνε όλα καλά! Πάντα την πιστεύαμε,την παρακαλούσαμε,την είχαμε στις προσευχές μας οικογενειακώς!Τώρα όμως ένιωθα ότι ΤΗΝ χρειαζόμουν όσο ποτέ ξανά…ξεκίνησα λοιπόν να πάω ελπίζοντας να την πετύχω ανοιχτή!Σε όλο τον δρόμο έκλαιγα…η ώρα ήταν περίπου εφτά κ μισή όταν έφτανα…όπως παίρνω την στροφή που η εκκλησία φαίνεται μου φάνηκε σαν να είδα την πόρτα ανοιχτή…..όταν έφτασα είδα ότι όντως ήταν ανοιχτή,κατέβηκα με χαρά να πάω να την προσκυνήσω…στο παγκάκι έξω από την εκκλησία καθότανε μια γυναίκα με μαύρα,την όποια δεν ήξερα.Γ΄υρισα την κοίταξα για να την καλησπερίσω αλλά δεν πρόλαβα…με μια πολύ γλυκιά φωνή που δεν θα ξεχάσω ΠΟΤΕ…μου είπε “ΕΣΕΝΑ ΠΕΡΙΜΕΝΑ ΓΙΑ ΝΑ ΚΛΕΙΣΩ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ ΜΟΥ!ΠΗΓΑΙΝΕ ΝΑ ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕΙΣ!” Ήταν σαν να με μαγνήτισε αυτή η φωνή κ χωρίς δεύτερη σκέψη μπήκα στην εκκλησία.Πήρα ΄μία λαμπάδα την οποία έβαλα όπου βάζουμε τα κεριά αλλά δεν άναψα γιατί όσα είχε κεριά ήταν σβηστά.Αφού προσκύνησα, παρακάλεσα Κ προσευχήθηκα,πήρα τεράστια δύναμη!Βγήκα να φύγω,στο παγκάκι δεν υπήρχε η γυναίκα με τα μαύρα,γυρίζω πίσω η πόρτα κλειστή!!!!!!!!!!!!!!!!!Προσπαθώ να την ανοίξω μα ήταν κλειδωμένη.Τότε κατάλαβα πως αυτό που ζήτησα από την ΠΑΝΑΓΙΑ θα γίνει!Όπως κ έγινε!Ο Πατέρας μου είναι κάλα κ θα την δοξάζω για ΠΑΝΤΑ!
Please follow and like us:
error
fb-share-icon

0 σχόλια

Αφήστε μια απάντηση

Σύμβολο κράτησης θέσης avatar

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *