Ὅλα ὅμως τὰ ξεπερνάει ἀφάνταστα σὲ ἀξία καὶ σημασία τὸ μοναδικὸ «μύρον τὸ πολύτιμον», ἡ Παναγία, ποὺ εἶναι ταυτόχρονα καὶ «σκεῦος, μύρον τὸ ἀκένωτον ἒπ” αὐτὸ κενωθὲν εἰσδεξάμενον». Πῶς νὰ μὴν ἀποπνέει γι” αὐτὸ εὐωδία ὑπερκόσμια, θεϊκὴ διὰ μέσου τῶν αἰώνων μέχρι σήμερα καὶ στοὺς αἰῶνες;
Ἔφτασες κιόλας στὸ μέσο τοῦ Ναοῦ, ψυχή μου. Ἀπέναντί σου εἶναι ἡ ὡραία Πύλη. Δὲν περνάει κανένας ἀπ” αὐτήν. Μόνον ὁ ἱερεύς. Καὶ αὐτὸς μονάχα ὅταν λειτουργεῖ. Εἶναι ἡ πύλη, ἀπὸ τὴν ὁποία μοναχὰ ὁ Χριστὸς περνάει, γιατὶ «εἰς τόπον Χριστοῦ» τελετουργεῖ ὁ ἱερεύς. Εἶναι γι” αὐτὸ ἡ ὡραία Πύλη «πύλη ἀδιόδευτος». Καὶ εἶναι τόσο ὡραῖος καὶ τόσο βαθὺς ὁ συμβολισμὸς της! Προφητικὲς οἱ ῥίζες της. «Καὶ ἐπέστρεψέ με, λέει ὁ προφήτης Ἰεζεκιήλ, καὶ ἐπέστρεψέ με κατὰ τὴν ὁδὸν τῆς πύλης τῶν Ἁγίων τῆς ἐξωτέρας, καὶ τῆς βλεπούσης κατὰ ἀνατολάς, καὶ αὕτη ἦν κεκλεισμένη. Καὶ εἶπε Κύριος πρός με· ἡ πύλη αὕτη κεκλεισμένη ἔσται˙ οὐκ ἀνοιχθήσεται˙ καὶ οὐδεὶς οὐ μὴ διέλθῃ δι” αὐτῆς, ὅτι Κύριος ὁ θεὸς Ἰσραὴλ εἰσελεύσεται δι” αὐτῆς καὶ ἔσται κεκλεισμένη…. Κατὰ τὴν ὁδὸν τῆς πύλης εἰσελεύσεται καὶ κατὰ τὴν ὁδὸν αὐτοῦ ἐξελεύσεται. Καὶ εἰσήγαγέ με κατὰ τὴν ὁδὸν τῆς πύλης τῶν Ἁγίων… καὶ ἰδοὺ πλήρης δόξης ὁ οἶκος Κυρίου»
. Μὰ καὶ ἡ πύλη αὐτὴ καταντάει σύμβολο, γιατὶ συμβολίζει τὴν ἀληθινὴ πύλη, «τὴν μόνην πύλην, ἥν ὁ Λόγος διώδευσε σαφῶς», ἀλλὰ ἀδιοδεύτως!
– Εἶναι ἀνοιχτὴ ἡ Ὡραία Πύλη. Καὶ βλέπεις διὰ μέσου της μὲ σεβασμὸ τὴν Ἁγία Τράπεζα, ὅπου τελεῖται ἡ φρικτὴ Ἀναίμακτος Λατρεία, τὸ Μυστήριο τῶν Μυστηρίων, ἡ θεία Εὐχαριστία. Ἀποτελεῖ τὸ κέντρο ὄχι μόνο τῆς θείας Λατρείας μας, ἀλλὰ καὶ τῆς ἴδιας τῆς Ἐκκλησίας. Ἂν αὐτὴ λείψει, γκρεμίζεται ὅλη ἡ Ἐκκλησία. Ἡ Ἐκκλησία στέκει ἢ πέφτει μαζὶ μὲ τὸ ἱερότατο αὐτὸ Μυστήριο, γιατὶ δὲν εἶναι ἄλλος παρὰ ὁ Χριστός ποὺ ὑπάρχει σ” αὐτὸ καὶ ἐνεργεῖ σ” αὐτὸ καὶ διὰ μέσου του. Καὶ ὅπου Χριστός, ἐκεῖ καὶ Ἐκκλησία. Καὶ ὅμως πίσω ἀπὸ τὴν Ἁγία Τράπεζα βλέπεις —δὲν βλέπεις; Ἐκείνη, ψυχή μου, ποὺ εἶναι καὶ τὴν προσφωνεῖς- «χαῖρε, ἔμψυχε τράπεζα, Ἄρτον Ζωῆς χωρήσασα», ἐσὺ Παναγία, ποὺ χώρησες καὶ βάσταξες μέσα σου καὶ ἐπάνω σου τὸ Χριστό!
– Καὶ ἡ καρδιὰ τῆς Ἁγίας Τραπέζης ποία νὰ εἶναι; Μὰ τὸ βλέπεις, ψυχή μου. Εἶναι τὸ θεῖο καὶ ἱερότατο Εὐαγγέλιο. Σ” αὐτὸ εἶναι κατατεθειμένος ὁ λόγος τοῦ Λόγου, σαρκωμένος γιὰ ἄλλη μιὰ φορὰ σὲ σύμβολα γραφῆς καὶ λαλιᾶς. Εἶναι ὁ «σαρκωμένος» λόγος στὴ γλῶσσα τῶν ἀνθρώπων γιὰ νὰ μποροῦν νὰ τὸν δεχτοῦν καὶ νὰ τὸν κατανοήσουν στὸ βαθμό ποὺ μποροῦν˙ γιὰ νὰ μποροῦν νὰ νιώθουν τὸ κατὰ δύναμη καὶ μὲ τὴ χάρη πάντα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος «τὸ μυστήριον τὸ χρόνοις αἰωνίοις σεσιγημένον, φανερωθὲν δὲ νῦν» .
Θὰ τὸ πίστευες ὅμως, ψυχή μου, πὼς καὶ αὐτὸ τὸ ἱερότατο Εὐαγγέλιο, τὸ Βιβλίο τῶν βιβλίων, εἰκόνα εἶναι; Πραγματικὰ εἰκονίζει τὴν «Χριστοῦ Βίβλον τὴν ἔμψυχον, ἐσφραγισμένην τῷ Πνεύματι τὸν Τόμον, ἐν ᾧ δακτύλῳ ἐγγέγραπται πατρὸς ὁ Λόγος», τὴν Παναγία. Καὶ ποιὸς εἶναι ὁ «δάκτυλος» τοῦ θεοῦ; ῥωτᾶς. Μοῦ, τὸ λέει τὸ ἴδιο τὸ ἱερὸ Εὐαγγέλιο. Πρόσεξε μόνο λίγο καὶ θὰ τὸ καταλάβεις. «Εἰ δὲ δακτύλῳ θεοῦ ἐκβάλλω τὰ δαιμόνια, ἄρα ἔφθασεν ἐφ” ὑμᾶς ἡ βασιλεῖα τοῦ θεοῦ» καὶ «εἰ δὲ ἐγὼ Πνεύματι θεοῦ ἐκβάλλω τὰ δαιμόνια, ἄρα ἔφθασεν ἒφ” ὑμᾶς ἡ βασιλεῖα τοῦ Θεοῦ»
Πρῶτα λοιπὸν «ἐγράφη» ὁ Λόγος στὴν «ἔμψυχον Βίβλον», τὴν Παναγία, καὶ ἔπειτα ἦταν δυνατὸν νὰ γραφτεῖ τὸ Ἅγιο Εὐαγγέλιο ὡς βιβλίο. Καὶ «γράφτηκε» καὶ «σφραγίστηκε» «Πνεῦμα Ἅγιο». Δὲν τὸ εἶπε ὁ ἄγγελος; «Πνεῦμα Ἅγιον ἐπελεύσεται ἐπὶ σὲ , Πάναγνε Κόρη, καὶ Δύναμις Ὑψίστου ἐπισκιάσει σοι…» . Ναί, σ” αὐτὴν τὴ ζωντανὴ Βίβλο «δακτύλῳ ἐγγέγραπται Πατρὸς ὁ Λόγος».
Τὸ ἔνιωσες, ψυχή μου, τώρα πὼς ἡ Παναγία μας εἶναι
– Ὁ Ναὸς ὁ ἔμψυχος τῆς θεότητος;
– ἡ θεία εἴσοδος τῆς σωτηρίας;
– ἡ πύλη ἡ ἀδιόδευτος, ποὺ μόνος διώδευσεν ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ καὶ Πατρός, ὁ Χριστός;
– ἡ ἔμψυχος Τράπεζα, ποὺ βαστάζει ἐπάνω της τὸν Ἄρτον τῆς Ζωῆς
– ὁ πολιτιμότατος Τόμος, στὸν ὁποῖο μὲ τὸν θεῖον Δάκτυλόν Του, τὸ Πανάγιον Πνεῦμα, ὁ θεὸς καὶ Πατὴρ «ἔγραψε» ἀνεξίτηλα τὸν Λόγον Του;
Καὶ καταλαβαίνεις τώρα, ψυχή μου, πιὸ καλὰ ἀπὸ ἄλλοτε, γιατὶ ἡ Παναγία Μητέρα μας περιέχει μέσα της τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ καὶ ἔχει τόσο μεγάλη θέση, τὴ μοναδικὴ, μέσα στὶς καρδιὲς τῶν πιστῶν τοῦ ἀγαπημένου Υἱοῦ της, τοῦ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος μας Χριστοῦ;
Νὰ γιατὶ πρέπει νὰ ἀκούσεις, ψυχή μου, κι ἐσὺ τὸ μυστικὸ κάλεσμα, τὸ ὁποῖο σοῦ ἀπευθύνεται, γιὰ νὰ ἀκολουθήσεις τὴν Παναγία Μητέρα καὶ νὰ μεταμορφωθεῖς κι ἐσὺ μὲ τὴ χάρη τοῦ Κυρίου σ” αὐτό ποὺ πρώτη Ἐκείνη ὑπερθαυμαστὰ ἔγινε, στὰ δικὰ σου πάντα μέτρα. Γιατὶ ἐσὺ βέβαια ποτέ σου δὲν θὰ μπορέσεις νὰ τὴ φτάσεις. Αὐτὴ εἶναι ἀνέφικτη. Εἶναι ἡ «μόνη ἄμωμος καὶ καλή». Εἶναι αὐτή, στὴν ὁποία δὲ βρῆκε ψεγάδι κανένα ὁ μόνος ἀκήρατος Κύριος. Εἶναι αὐτή, ποὺ μόνον αὐτῆς τὴ μοναδικὴ ὀμορφιὰ ὕμνησε τὸ Πνεῦμα. Εἶναι αὐτή ποὺ «ἐπεθύμησεν ὁ Βασιλεὺς τοῦ κάλλους» της , γιατὶ πραγματικὰ ξεπερνάει καὶ αὐτῶν τῶν ὑπερκαλῶν ἀγγέλων τὴν καλλονή. Ὅμως ὁπωσδήποτε πρέπει νὰ τῆς μοιάζεις κι ἐσύ, ψυχή μου, ὅσο μεγάλη κι ἂν εἶναι ἐκείνη καὶ ὅσο μικρὴ καὶ ἀσήμαντη κι ἂν εἶσαι ἐσύ. Πρέπει μὲ τὸν τρόπο σου νὰ τῆς μοιάσεις καὶ νὰ τῆς μοιάζεις ὅλο καὶ περισσότερο, μέρα τὴ μέρα, χρόνο τὸ χρόνο, ἂν θέλεις.ΑΜΗΝ
Please follow and like us:
0 σχόλια