Λέγει ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος:
Τα καλά φύγανε,
τα δεινά είναι γυμνά και προκλητικά,
το ταξίδι γίνεται μέσα στη νύχτα,
φάρος δεν φαίνεται πουθενά και ο Χριστός φαίνεται να κοιμάται».
Τα καλά φύγανε,
τα δεινά είναι γυμνά και προκλητικά,
το ταξίδι γίνεται μέσα στη νύχτα,
φάρος δεν φαίνεται πουθενά και ο Χριστός φαίνεται να κοιμάται».
Καρφιά και μαχαίρια είναι της ζωής οι θλίψεις.
Μαχαίρια και καρφιά,
που σχίζουν ανελέητα και τρυπούν τις καρδιές.
Τις πυρακτώνουν και τις παραλύουν εξουθενωτικά.
Το μόνο που απομένει σε τούτες τις στιγμές είναι η κραυγή,
που σαν παράπονο ικεσίας απευθύνεται στο Θεό· «Ελέησόν με Κύριε… η ψυχή μου εταράχθη σφόδρα… εκοπίασα εν τω στεναγμώ μου… εγεννήθη η καρδία μου ωσεί κηρός τηκόμενος..
. Ελέησόν με Κύριε, ότι θλίβομαι… εξέλιπεν εν οδύνη η ζωή μου και τα έτη μου εν στεναγμοίς… επελήσθην ωσεί νεκρός… εγεννήθη τα δάκρυα μου εμοί άρτος ημέρας και νυκτός… ινατί περίλυπος ει η ψυχή μου και ινατί συνταράσσεις με;»
Ο άνθρωπος είναι ο βασιλιάς της δημιουργίας,
αλλά το στεφάνι του είναι πλεγμένο από αγκάθια.
Η πορεία του είναι άλλοτε τραγούδι και συμφωνία χαράς κι άλλοτε, τις περισσότερες φορές, ένα θλιβερό και ασταμάτητο πένθιμο εμβατήριο.
Μεγάλο και αιώνιο το πρόβλημα του πόνου.
Το μελέτησαν φιλόσοφοι,
και κοινωνιολόγοι και ψυχολόγοι και άλλοι πολλοί.
Την αυθεντικώτερη ωστόσο απάντηση τη δίνει ο χριστιανισμός,
η πίστη, ο νόμος του Θεού.
Και η απάντηση είναι διπλή.
Θεολογικά είναι η συνέπεια της πτώσεως, όπως και όλα τα κακά.
Είναι αποτέλεσμα της κακής χρήσεως της ελευθερίας.
Είναι ο καρπός της παρακοής. Ηθικά είναι ευκαιρία και μέσον αρετής και τελειώσεως.
Θα σέβωμαι πάντα τον Θεό – λέγει ο Θεολόγος Γρηγόριος – όσα ενάντια κι αν επιτρέπη να με βρουν.
Ο πόνος για μένα είναι φάρμακο σωτηρίας».
Ο δε Μέγας Βασίλειος λέγει: «Εφ’ όσον μας ετοιμάζει ο Θεός το στεφάνι της Βασιλείας Του, αφορμή για αρετή ας γίνη η ασθένεια».
Οι θλίψεις -θα πη και ο ιερός Χρυσόστομος-μας φέρνουν πιο κοντά στο Θεό.
Και όταν σκεπτόμαστε το αιώνιο κέρδος των θλίψεων, δεν θα στεναχωριόμαστε».
Ο Άγιος Απόστολος Παύλος, ο τόσο διωγμένος και πονεμένος και κατάστικτος από τα «στίγματα του Κυρίου», διδάσκει, ότι ο Θεός αφήνει τον άνθρωπο να πονέση με τις θλίψεις «επί το συμφέρον εις το μεταλαβείν της αγιότητος αυτού»
Χιλιάδες τρόπους έχει ο Θεός για να σε κάμη να ιδής την αγάπη Του.
Ο Χριστός μπορεί να μετατρέψη τη δυστυχία σε μελωδικό δοξολογητικό τραγούδι.
«Η λύπη υμών εις χαράν γενήσεται…», είπεν ο Κύριος (Ιωάν. 16, 6).
Οποία η μάχη, τοιαύτη και η νίκη.
Στην αγορά του ουρανού δεν υπάρχουν φθηνά πράγματα.
Οι στιγμές του πόνου και της θυσίας είναι στιγμές ευλογίας.
Κοντά σε κάθε σταυρό είναι και μία ανάσταση.
Τι κι αν τώρα πονάμε και κλαίμε ασταμάτητα; «Το γαρ παραυτίκα ελαφρόν της θλίψεως ημών καθ’ υπερβολήν εις υπερβολήν αιώνιον βάρος δόξης κατεργάζεται ημίν», λέγει ο Παύλος
Ο άνθρωπος του πόνου είναι ο άριστος αθλητής της ζωής με τις ένδοξες νίκες.
Θα ακριβοπληρωθή με τα αιώνια βραβεία «α οφθαλμός ουκ είδε και ους ουκ ήκουσε και επί καρδίαν ανθρώπου ουκ ανέβη, α ητοίμασεν ο Θεός τοις αγαπώσιν αυτόν», λέγει προς Κορινθίους ο Παύλος
Όποιος ατενίζει και αντιμετωπίζει τον πόνο με το πρίσμα της αιωνιότητος, είναι ήδη από τώρα νικητής.
Είναι ο εκλεκτός, που με την ακατάβλητη πίστη στο Θεό έφθασε στη χαρά, γεύθηκε τη χρηστότητα του Κυρίου και είναι υποψήφιος στεφανηφόρος.
Μπορεί να επαναλάβη του Αποστόλου Παύλου τη νικηφόρα κραυγή:
Τον αγώνα τον καλόν ηγώνισμαι,
τον δρόμον τετέλεκα,
την πίστιν τετήρηκα· λοιπόν απόκειταί μοι ο της δικαιοσύνης στέφανος, ον αποδώσει μοι ο Κύριος εν εκείνη τη ημέρα
Οφείλουμε λοιπόν,
να αποδεχόμαστε τον πόνο,
που μας επισκέπτεται, σαν μία ευλογία του Θεού.
Το σιτάρι συμπιέζεται και λειώνει μέσα στη γη,
αλλά τότε καρποφορεί τη ζωή.
Πλούσια και ευλογημένη του πόνου η συγκομιδή.
Μεγάλη η ευλογία του Θεού στον αγρό των δακρύων.
Ευλογία, που τη βιώνουν, όσοι με το χάρισμα της διάκρισης αληθινά πιστεύουν.
Ευλογία Θεού και έλεος σε όσους διήλθαν το καμίνι του ποικίλου πόνου με θεϊκή δύναμη και επίγνωση.
Τους περιμένει η αιώνια,
η αθάνατη,
η πανευτυχής ανάπαυσις εν τω Θεώ. Αμήν.
Please follow and like us:
0 σχόλια