Η Παναγία,
η ανάδειξη του κάλλους της ανθρώπινης φύσης,
η ελπίδα των αιωνίων αγαθών,
το αγλαόκαρπον δένδρο,
από το οποίο τρέφονται πιστοί,
το ευσκιόφυλλον ξύλον,
κάτω από το οποίο σκέπονται πολλοί.
Η υψηλοτέρα των ουρανών και της γης το θεμέλιον.
η ανάδειξη του κάλλους της ανθρώπινης φύσης,
η ελπίδα των αιωνίων αγαθών,
το αγλαόκαρπον δένδρο,
από το οποίο τρέφονται πιστοί,
το ευσκιόφυλλον ξύλον,
κάτω από το οποίο σκέπονται πολλοί.
Η υψηλοτέρα των ουρανών και της γης το θεμέλιον.
Μέσα από τα τραγικά αδιέξοδα και τους εκρηκτικούς εφιάλτες του θανάτου που καθημερινά μας ζώνουν από παντού,
το πρόσωπο της Παναγίας ξεπροβάλλει σαν μια όαση.
Σε μια άλλη διάσταση.
Εκεί όπου καταξιώνεται η ζωή και καταργείται ο θάνατος.
Εκεί όπου το λογικό προσλαμβάνεται από το υπέρλογο και υπερβαίνεται το παράλογο…
Μέσα από το Πάσχα του Καλοκαιριού,
όπως συνηθίζουμε να το ονομάζουμε,
αναδύεται ένας αλλιώτικος ορίζοντας.
Πολύ πιο αυθεντικός,
Το μεγαλείο και η λάμψη του ρίχνουν άπλετο φως στα σκοτάδια της καθημερινότητάς μας. Παραπέμπει στην ασφαλή σκέπη και προστασία μιας μεγάλης μάνας,
με ορθάνοικτες τις αγκάλες.
Να ανοίγουν χώρο για όλους.
Μακριά από αποκλεισμούς,
διακρίσεις και προκαταλήψεις.
Να ρυμουλκούν σε μια άφθαστη αρχοντιά.
Στα ανοίγματα των πιο συναρπαστικών αναβάσεων…
Η Κοίμηση της Θεοτόκου,
κατά έναν παράδοξο τρόπο,
δεν παραπέμπει στον θάνατο, αλλά στη ζωή.
Στην κατ’ εξοχήν ζωή,
με όλη την αυθεντικότητά της.
Το νήμα της εορτής,
που τόσο όμορφα ξετυλίγει η εκκλησιαστική εμπειρία,
μας σπρώχνει να ατενίσουμε το πρόσωπο της μεγάλης μάνας του κόσμου.
Εκείνο που ευλαβούμαστε σε κάθε στιγμή της ζωής.
Σε ώρες δύσκολες και σε καιρούς χαλεπούς όπως οι σημερινοί που οι λογής κρίσεις έχουν συνθλίψει και καταρρακώσει το ανθρώπινο πρόσωπο.
Επικαλούμαστε τη βοήθειά της.
Επικαλούμαστε τη βοήθειά της.
Τη νιώθουμε σαν μητέρα μας.
Όλοι σχεδόν έχουν κάτι να πουν για την αγάπη,
τη συμπαράσταση και τη στοργή της.
Σε στιγμές που αντίδοτο στον πόνο ξεπροβάλλει μόνο το βάλσαμο της παρηγοριάς και της ελπίδας. Η επίκληση «βοήθα Παναγία μου» ρυμουλκείται μέσα από τα βάθη της καρδιάς και αναδεικνύεται σε άγκυρα ελπίδας και παρηγοριάς.
Αυτή η εμπειρία, που διαπερνά ευαίσθητες χορδές κάθε ψυχής,
δείχνει πόσο στερεωμένη μέσα μας είναι η αγάπη για τη Θεοτόκο,
την Παναγία μας.
Είναι σύμφυτη με την ύπαρξή μας.
Τιμούμε το πρόσωπο της Παναγίας.
Σ’ αυτό αποκαλύπτεται η πραγματική έννοια της ομορφιάς και της ωραιότητας.
«Αγνή Παρθένε Δέσποινα».
Επικαλούμαστε σε κάθε ώρα και στιγμή τη χάρη της.
Η αγνότητα δεν είναι έννοια επιφανειακή.
Δεν κινείται σε συχνότητες μιας φθηνής ρηχότητας και ηθικολογικής εκκένωσης.
Είναι πρώτα απ’ όλα η καθαρότητα της καρδιάς.
Η δυνατότητα για καθαρή θέαση των πραγμάτων και του κόσμου.
Η δυνατότητα για καθαρή θέαση των πραγμάτων και του κόσμου.
Όχι ως μέσο ικανοποίησης και αντικείμενο εκμετάλλευσης.
Αγνότητα, βγαλμένη μέσα από το πρόσωπο της Παναγίας,
σημαίνει την καθαρή ματιά από μια καθαρή καρδιά.
Η μεγάλη εορτή της Κοιμήσεως, το Πάσχα του Καλοκαιριού,
με όλο τον χαρμόσυνο και εορταστικό της χαρακτήρα, υψώνεται σαν μια πρόκληση για να απαγκιστρωθούμε από όλα τα γρανάζια που μας προκαλούν πλήξη και ανία και να ψηλαφήσουμε τροχιές αναζήτησης του αυθεντικού προσώπου.
Εκείνου που αποκαλύπτεται αληθινά στο μεγαλείο της Παναγίας. αμήν
Please follow and like us:
0 σχόλια