Ο ΤΙΜΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΜΑΣ

     Ὁ Κύριος Ἰησοῦς ἀπέθανε ἐπὶ τοῦ Σταυροῦ.
 Ὁ σταυρὸς ὑπῆρξε τὸ μέσο, μὲ τὸ ὁποῖο ἐπέτυχε τὴν λύτρωσή μας.
 Μαζὶ μὲ τοὺς ὅρους «πάθος», «αἷμα», «θάνατος», ὁ ὅρος «σταυρὸς» ἔχει γίνει μία ἀπὸ τὶς λέξεις κλειδιά, ποὺ συνοψίζουν ὅλο τὸ ἔργο τῆς σωτηρίας μας.
 Ὁ σταυρὸς δὲν εἶναι πιὰ αἰσχύνη, ἀλλὰ τίτλος τιμῆς πρῶτα γιὰ τὸν Χριστὸ καὶ ἔπειτα γιὰ τοὺς Χριστιανούς.
.  

            Ὁ εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης τονίζει ἰδιαιτέρως ὅτι ὁ σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ δὲν εἶναι πιὰ μόνο πάθημα, θλίψη, ταπείνωση.
 Εἶναι δόξα, θρίαμβος, νίκη τοῦ Θεοῦ κατὰ τῶν ἐχθρῶν του.
 Γιὰ νὰ περιγράψει τὴ σταύρωση τοῦ Κυρίου, ὁ Ἱερὸς Εὐαγγελιστὴς χρησιμοποιεῖ τὴν λέξη «ὕψωση».
 Ἡ σταύρωση εἶναι γι’ αὐτὸν ἡ στιγμή, ποὺ ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπους «ὑψοῦται»  ἡ στιγμὴ ποὺ ὁ Κύριος ἀποδεικνύεται ὁ νέος «χαλκοῦς ὄφις», τὸ μέσον, ποὺ ἐπινόησε ἡ θεία ἀγάπη,
 γιὰ νὰ σωθεῖ ὁ κόσμος καὶ νὰ ζήσει
  Ή στιγμή, ποὺ ὁ ἄρχων τοῦ κόσμου τούτου «κρίνεται» καὶ «ἐκβάλλεται ἔξω»         
     Στὴν διήγηση τοῦ πάθους  ὁ εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης παρουσιάζει τὸν Κύριο Ἰησοῦ νὰ συμπεριφέρεται μὲ δύναμη καὶ μεγαλοπρέπεια.
 Ἡ πορεία πρὸς τὸν σταυρὸ εἶναι περισσότερο βασιλικὸς θρίαμβος παρὰ πορεία μελλοθανάτου.
Ἐπὶ τοῦ σταυροῦ ὁ Ἰησοῦς παραμένει ὁ Κύριος.
 Ἐκεῖ θεμελιώνει τὴν Ἐκκλησία.

 Ἀπὸ τὴ νυγεῖσα πλευρά Του ἐξέρχεται τὸ αἷμα τῆς Εὐχαριστίας καὶ τὸ ὕδωρ τοῦ Βαπτίσματος  μὲ τὰ ὁποῖα θὰ ζεῖ καὶ θὰ αὐξάνει ἡ Ἐκκλησία, ὅπως τονίζουν οἱ Πατέρες.
 Ὅλοι εἰς τὸ ἑξῆς θὰ πρέπει νὰ ἀτενίζουν «ὃν ἐξεκέντησαν»  διότι ἡ πίστη στὸν ἐσταυρωμένο Ἰησοῦ θὰ εἶναι ἡ μόνη δύναμη ἡ ἱκανὴ νὰ νικᾶ τὸν κόσμο  
    Ἀλλὰ ὁ σταυρὸς εἶναι τίτλος τιμῆς καὶ γιὰ τὸν Χριστιανό.
 Ἡ καθημερινὴ ζωὴ του εἶναι μία διαρκὴς «σταύρωση τοῦ παλαιοῦ ἀνθρώπου», ἕνας διαρκὴς ἀγώνας γιὰ νὰ καταλυθεῖ ἡ δουλεία τῆς ἁμαρτίας καὶ νὰ κατακτηθεῖ ἐκείνη ἡ ἐλευθερία, ποὺ θὰ ἐπιτρέπει στὸν Χριστιανὸ νὰ ζεῖ ὅσο τὸ δυνατὸν στενότερα μὲ τὸν Χριστὸ
             Ὁ Χριστιανὸς δὲν καλεῖται ἁπλῶς νὰ «σταυρωθεῖ», νὰ σηκώσει τὸν ἀτομικὸ «σταυρό» του, νὰ πεθάνει δηλαδὴ ὡς πρὸς τὸν κόσμο καὶ τὴν ἁμαρτία, νὰ θυσιάσει τοὺς φυσικοὺς δεσμούς του καὶ νὰ εἶναι ἕτοιμος νὰ προσφέρει καὶ αὐτὴ τὴν ζωή του
 Καλεῖται προπάντων νὰ ἀκολουθήσει τὸν Κύριό του, νὰ συμμεριστεῖ τὸ πάθος του, νὰ συναποθάνει μαζί του.
 Διότι μόνο ἐὰν συσταυρωθεῖ καὶ συνταφεῖ μὲ τὸν Χριστό, ἐὰν γίνει «σύμφυτος» (ἕνα φυτὸ) μὲ τὸν ἐσταυρωμένο Ἰησοῦ, θὰ κατορθώσει νὰ νεκρώσει πραγματικὰ τὸν «παλαιὸ ἄνθρωπο», νὰ συζήσει μὲ τὸν Χριστό, νὰ γίνει κλῆμα τῆς Ἀμπέλου, ποὺ εἶναι ὁ Κύριος
            Αὐτὴ ἡ συμμετοχὴ στὴ χαρὰ καὶ τὴ δόξα τοῦ Σωτῆρος, ἀρχίζει μὲ τὴ συμμετοχὴ στὰ παθήματά του  «Καθὸ κοινωνεῖτε τοῖς τοῦ Χριστοῦ παθήμασι, χαίρετε, ἵνα καὶ ἐν τῇ ἀποκαλύψει τῆς δόξης αὐτοῦ χαρῆτε ἀγαλλιώμενοι».
 Ὁ κάθε πιστὸς γνωρίζει ὅτι δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι κοινωνὸς τῆς «παρακλήσεως» τοῦ Χριστοῦ, ἂν δὲν γίνεται καὶ κοινωνὸς τῶν «παθημάτων» Του.

 Τὶς ὅποιες δυσκολίες τὶς θεωρεῖ φυσικές, κανονικές, σχεδὸν ἀπαραίτητες, γιὰ νὰ εἰσέλθει στὸ πάθος τοῦ Χριστοῦ καὶ νὰ ζήσει κάπως τὴν ἀγωνία τῆς Γεθσημανῆ καὶ τὸ μαρτύριο τοῦ Σταυροῦ.
 Τὸ λάθος πολλῶν, ὅταν ἀντιμετωπίζουν θλίψεις καὶ δοκιμασίες, τὴν ἀποτυχία ἢ τὴν ματαίωση στόχων καὶ ἐπιδιώξεων, τὴν ἀπώλεια θέσεων, τότε τὰ βάζουν μὲ τὴ χριστιανικὴ ζωή, ἴσως καὶ μὲ τὸν Θεό.
 Λησμονοῦν ὅτι δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ «φανερωθῆ ἡ ζωὴ τοῦ Ἰησοῦ ἐν τῷ σώματι ἡμῶν, ἐὰν δὲν περιφέρωμεν πάντοτε τὴν νέκρωσιν τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ ἐν τῷ σώματί μας»
 Ὁ Χριστιανὸς ἔχει συνειδητοποιήσει ὅτι ἡ χριστιανικὴ ζωὴ εἶναι ζωὴ δυνάμεως ἐν ἀδυναμίᾳ, χαρᾶς στὶς θλίψεις, μεγαλείου στὶς ταπεινώσεις.
.        
          Ὁ σταυρός, λοιπόν, τοῦ Χριστιανοῦ εἶναι κάτι πολὺ οὐσιαστικότερο ἀπὸ μιὰ ἐξωτερικὴ μίμηση.
 Εἶναι πραγματικὴ συμμετοχὴ στὸν σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ, ἡ ἐλπίδα καὶ τὸ στήριγμά μας.