ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΜΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟ , ΛΟΓΙΑ ΓΕΜΑΤΑ ΑΓΑΠΗ

Πάνω ἀπὸ τὸ Σταυρὸ ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς ἔκανε τὴν πιὸ μεγαλειώδη διδασκαλία. Τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ πάνω στό Σταυρὸ ἦταν λόγια γεμάτα ἀγάπη.
«Πάτερ ἄφες αὐτοῖς• οὐ γὰρ οἴδᾳσι τί ποιοῦσι»
Ὁ Χριστὸς προσεύχεται πάνω ἀπὸ τὸ Σταυρὸ Του γιά τοὺς σταυρωτὲς Του καὶ παρακαλεῖ τὸν Οὐράνιο Πατέρα Του: «Πατέρα μου, συγχώρεσέ τους, γιατὶ δέν ξέρουν τί κάνουν». Μέσα στόν ἀβάσταχτο πόνο, ποὺ Τοῦ προκαλοῦσε τὸ φρικτὸ μαρτύριο, ὁ Κύριος μας Ἰησοῦς, ὁ Θεὸς τῆς ἀγάπης, συγχωρεῖ τοὺς σταυρωτὲς Του, προσεύχεται γι’ αὐτοὺς καὶ τοὺς δικαιολογεῖ. Πόσο μεγάλη καὶ πλατιὰ εἶναι ἡ θεϊκὴ καρδία καὶ ἡ ἀγάπη Του! Μᾶς ἄφησε ἕνα σπουδαῖο μήνυμα: Νά συγχωροῦμε μὲ τὴν καρδία μας αὐτούς πού μᾶς ἔφταιξαν. Νά ἔχουμε κι ἐμεῖς πλατιὰ καρδιά γιά τοὺς συνανθρώπους μας.«Ἀμὴν λέγω σοί• σήμερον μετ’ ἐμοῦ ἔση ἐν τῷ παραδείσῳ»
Ὁ Χριστὸς μιλᾶ στό λῃστή, ποὺ βρίσκεται σταυρωμένος διπλᾶ Του: «Σὲ διαβεβαιώνω μὲ ὅλη τὴν ἀλήθεια• σοῦ λέω ὅτι σήμερα θὰ εἶσαι μαζί μου στόν παράδεισο». Γιατὶ μίλησε ἔτσι ὁ Χριστὸς σὲ ἕναν κακοῦργο; Διότι ὁ λῃστὴς εἶδε τή θεϊκὴ γαλήνῃ στή μορφή τοῦ Χριστοῦ καὶ πίστεψε ὅτι Αὐτὸς εἶναι ὁ Θεὸς καὶ Τὸν παρακάλεσε: «Κύριε, θυμήσου κι ἔμενα τὸν λῃστὴ στήν οὐράνια βασιλεία σου». Καὶ ὁ Χριστός, ποὺ κατάλαβε ὅτι ὁ λῃστὴς μετάνιωσε εἰλικρινὰ γιά τὰ λάθη του, τὸν συγχώρεσε καὶ τὸν διαβεβαίωσε ὅτι θὰ τὸν πάρει μαζὶ Του στόν Παράδεισο. Ἔτσι ὁ λῃστὴς ἔγινε ὁ πρῶτος πολίτης τοῦ Παραδείσου. Αὐτὸ φανερώνει ὅτι ὁ Χριστὸς δέχεται κοντὰ Του ὅσους τὸν πλησιάζουν μὲ εἰλικρίνεια καὶ μετανοοῦν γιά τὶς ἁμαρτίες τους.
«Γύναι, ἴδε ὁ υἱός σοῦ… ἰδοῦ ἡ μήτηρ σου»
Ὁ Χριστὸς εἶναι καρφωμένος στο Σταυρό, ματωμένος, μέσα σὲ φρικτοὺς πόνους. Κάτω ἀπὸ τὸ Σταυρὸ Του βρίσκονται γεμάτοι πόνο καὶ θλίψη ἡ Παναγία Μητέρα Του καὶ ὁ μαθητὴς Του ὁ Ἰωάννης. Ὁ Χριστὸς τοὺς βλέπει. Ξεχνὰ τὸ δικὸ Του μαρτύριο καὶ θέλει νά τοὺς παρηγορήσει, νά τοὺς προστατέψει. Καὶ λέει στή Μητέρα Του δείχνοντας τὸν Ἰωάννη: «Γυναῖκα, νά ποῖος θὰ εἶναι ὁ γιός σου ἀπὸ δῶ καὶ πέρα». Ὕστερα γυρίζει πρὸς τὸν Ἰωάννη τὸν ἀγαπημένο Του μαθητή καὶ Τοῦ λέει: «Να ἡ μητέρα σου». Μὲ τὰ λόγια Του καὶ τὸ θεϊκὸ Του παράδειγμα ὁ Χριστὸς μᾶς ἀνοίγει τὸν ὄμορφο δρόμο τῆς ἀγάπης καὶ τοῦ σεβασμοῦ πρὸς τοὺς γονεῖς καὶ τοὺς συγγενεῖς. Κι ἄκομα τὸ δρόμο τῆς αὐταπάρνησης, ποὺ σημαίνει νά ξεχνὰς τὸ δικό σου πόνο, γιά νά παρηγορεῖς τίς πονεμένες ψυχὲς τῶν ἄλλων.
«Διψῶ»
Τὸ Θεϊκὸ καὶ Τίμιο Αἷμα τοῦ Χριστοῦ ἔτρεχε πάνω στό Σταυρό. Ὁ πυρετὸς Του ἀνέβαινε. Τὰ σπλάχνα Του καίγονταν ἀπὸ τὸν ἀφόρητο πόνο. Καὶ τότε ὁ Χριστὸς πρόφερε μιά μικρή λέξῃ μὲ μεγάλο νόημα: «Διψῶ». Τότε οἱ ἄγριοι στρατιῶτες βούτηξαν ἕνα σφουγγάρι σὲ ξύδι καὶ χολὴ καὶ τὸ ἔφεραν στα χείλη Του. Ὅμως ὁ Χριστὸς δέν ἤπιε. Γιατί; Πάνω στό Σταυρὸ διψοῦσε βέβαια ἀφόρητα, ἀλλὰ συγχρόνως εἶχε καὶ μιά ἀλλιώτικη δίψα. Διψοῦσε, ὄχι τόσο γιά νερό, ὄσο γιά τή σωτηρίᾳ τῶν ἀνθρώπων. Ὁ Χριστὸς διψᾷ, δηλαδὴ ἐπιθυμεῖ πολὺ ἔντονα, νά ἐπικρατήσει σὲ ὅλῃ τή γῇ καὶ σὲ καθεμιᾷ ψυχῇ ξεχωριστὰ ἡ εἰρήνη Του, ἡ ἀγάπη Του καὶ τὸ Εὐαγγγέλιό Του.
«Θεέ μου, Θεέ μου, ἱνατὶ μέ ἐγκατέλιπες;»
Ὁ Χριστὸς ἐπάνω στό Σταυρὸ σήκωσε ὅλες τίς ἁμαρτίες ὅλων τῶν ἀνθρώπων, ὅλων τῶν αἰώνων γιά νά τὶς σβήσει. Καὶ ἦταν τόσες πολλὲς οἱ κακίες πού σήκωσε, ὥστε φάνηκε σὰν ὁ πιὸ ἁμαρτωλὸς ἄνθρωπος τοῦ κόσμου. Ἔτσι ὁ Οὐράνιος Πατέρας Του πῆρε γιά μιά στιγμή τὸ βλέμμα Του πάνω ἀπὸ τὸν Υἱὸ Του. Αὐτὴ ἡ στιγμιαία ἀποστροφὴ τοῦ Θεοῦ Πατέρα κάνει τὸν Χριστὸ νά φωνάζει γεμάτος πόνο: «Θεέ μου, Θεέ μου, γιατὶ μὲ ἐγκατέλειψες;». Γιά χάρη μας ὁ Χριστὸς στερήθηκε, στήν πιὸ ὀδυνηρὴ ὥρα τῆς ἐπιγείας ζωῆς Του, ἀκόμη καὶ τὴν παρουσία τοῦ Οὐρανίου Πατέρα Του. Πόσο φοβερὸ πρᾶγμα εἶναι ἡ ἁμαρτία μας καὶ πόσο μεγάλη ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ μας!
«Τετέλεσται»
«Ὅλα ἔχουν πιὰ τελειώσει». Τὸ φρικτὸ Του μαρτύριο παίρνει τέλος. Τὸ ἔργο Του πάνω στή γῆ, ποὺ ξεκίνησε ὅταν γεννήθηκε στή φάτνη τῆς Βηθλεέμ, ἔφτασε στό τέλος του. Ὅ,τι εἶχε νά διδάξει καὶ νά πεῖ στούς ἀνθρώπους, τὸ εἶπε. Εἶναι ὁ Νικητής. Θυσιάστηκε γιά τὰ πλάσματά Του. Μᾶς ἄνοιξε τὸ δρόμο τῆς εὐτυχίας καὶ τῆς χαρᾶς, τὸ δρόμο γιά τὸν Παράδεισο. Ἀπὸ δῶ καὶ μπρός, γιά ὁποῖον ἀγαπήσει καὶ ἀκολουθήσει τὸ Χριστό, ἀρχίζει μιά νέᾳ ζωή. Ἀπὸ δῶ καὶ πέρα ἀρχίζει ἡ Ἀναστάσῃ!
«Πάτερ, εἰς χεῖρας σου παρατίθεμαι τὸ πνεῦμα μου»
Ὁ τελευταῖος λόγος τοῦ Χριστοῦ, λίγο πρὶν ἐκπνεύσει πάνω στο σταυρό. Μιλᾶ στό Θεὸ Πατέρα Του:«Πατέρα μου, γεμᾶτος ἐλπίδα καὶ ἐμπιστοσύνη στά χέριά Σου παραδίδω τὴν λογικὴ καὶ ἀθάνατη ψυχή μου». Δέν ἦρθε κανένας ἄγγελος νά πάρει τὴν ψυχὴ τοῦ Χριστοῦ. Μόνος Του, μὲ τὴν ἐλεύθερη θελήσή του τὴν παραδίδει στόν Πατέρα. Ὁ Χριστὸς ἦρθε στή γῆ, ἔγινε ἄνθρωπος, ἔκανε θαύματα, κήρυξε, ὑπηρέτησε τὸ θέλημα τοῦ Οὐρανίου Πατέρα Του. Σ’ αὐτὸν λοιπὸν ἐπιστρέφει πάλι καὶ σ’ Αὐτὸν παραδίδει τὴν ψυχὴ Του. Μὲ τὰ λόγια αὐτὰ ὁ Κύριος μᾶς διδάσκει ὅτι ὅλη ἡ ζωὴ μας ἀνήκει στό Θεό. Τὸ θέλημά Του πρέπει να ἐφαρμόζουμε πάντοτε, καὶ στα δικὰ Του χέρια νά ἐμπιστευόμαστε τή ζωή μας.