ΤΗΝ ΕΥΧΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΜΑΣ ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ
Η ιεροσύνη είναι μεγάλη τιμή του Θεού για τον χοϊκό άνθρωπο.
Άνθρωπος ομοιοπαθής με τους συνανθρώπους του καλείται να υπηρετήσει λατρευτικά το λαό του Θεού,
την ίδια του την οικογένεια,
προσευχόμενος και δεόμενος “υπέρ των ιδικών του αμαρτημάτων και των του λαού αγνοημάτων”.
Οι παλαιοί έλεγαν ως ευχές προς τους πρεσβυτέρους:
“Να χαίρεστε το πετραχήλι σας”,
άλλοι: “Να χαίρεστε τη βασιλεία σας”,
άλλοι: “Να χαίρεστε και να τιμήσετε τα ιερά σας”.
Και η ευχολόγια αυτή είχε τη σημασία της ως αναγνώριση αυτού που εκκλησιολογικά λέμε
“οι θεολογούντες” της ειδικής ιεροσύνης.
Ακόμη οι παλαιότεροι έδειχναν σεβασμό προς τον ιερέα εκφράζοντας τον ποικιλοτρόπως,
άλλοι σηκωνόταν από τη θέση τους όταν περνούσε ο πρεσβύτερος.
Άλλοι έβγαζαν τα καπέλα τους,
κοντοστέκονταν μέχρι να περάσει ο πρεσβύτερος
και σχημάτιζαν μια ελαφρά υπόκλιση σεβασμού προς το σχήμα.
Άλλοι έτρεχαν, όπως τα παιδιά, και φιλούσαν το χέρι του ιερέως.
Σήμερα όλα τείνουν να ξεχαστούν
και μάλιστα και σ’ αυτή ακόμη τη διανομή αντίδωρου
μερικοί απαξιούν να ασπασθούν το χέρι του ιερέα.
Και μάλιστα εκείνο το χέρι
που λίγο πριν κατά τον καθαγιασμό έπιασε το ίδιο το Σώμα του Χριστού.
Η καλύτερη προσφώνηση προς τον ιερέα είναι:
“Την ευχή σας πάτερ”.
Και ή καλύτερα απάντηση του ιερέα προς τον πιστό είναι: “Την ευχή του Κυρίου μας παιδί μου”.
Ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός
διατεινόμενος προς όλους εκείνους που αμφισβητούν την ιεροσύνη των κληρικών έλεγε:
“Εάν συναντήσετε ιερέα και άγγελο φωτός στο δρόμο σας,
πρώτα τον ιερέα να προσκυνήσετε κι έπειτα τον άγγελο”.
Ο ιερέας τελεί το μυστήριο των μυστηρίων
τη Θεία Ευχαριστία που ούτε οι άγγελοι είναι άξιοι να προσεγγίσουν
0 σχόλια