Κύριε, δώσε μου αυτό το νερό ‘’
Τώρα ζητά αυτή νερό, ξεχνά το αίτημα του Ιησού και προβάλει το δικό της.
Στο σημείο αυτό ο Κύριος ως χειρουργός με πολύ προσοχή, με λεπτό και επιεική τρόπο αναφέρεται στο βίο της γυναίκας.
Προσποιείται ότι δεν γνωρίζει τίποτε και στο αίτημα της για το αιώνιο νερό της ζητά να φωνάξει τον άνδρα της και να έρθουν μαζί.
Εδώ είναι το κομβικό σημείο της σωτηρίας μας, εδώ μπορεί να τραπεί σε φυγή κάποιος γιατί δεν έχει το κουράγιο να τον ελέγξει ο Κύριος.
Να ανοίξει την καρδιά του και να φανερώσει την πραγματική του ταυτότητα.
Να μην φοβηθούμε το σημείο αυτό γιατί ήλθε να μας σώσει, δεν ήλθε να μας μαλώσει, να μας καταδικάσει.
Μας αγαπά, μη φοβόμαστε. Το φως του Χριστού είναι ζωτικό και όχι καυστικό.
Η Σαμαρείτιδα μεταχειρίζεται την μέθοδο των Ιησουιτών, της μισής αλήθειας και για να κλείσει την συζήτηση για τα προσωπικά της απαντά.
‘’ Οὐκ ἔχω ἄνδρα ‘’. Ο Κύριος ξεδιπλώνει την αλήθεια κατά τον ηπιότερο τρόπο.
Λέγει απλά ‘’ πέντε ἄνδρας ἔσχες ‘’, δεν αναφέρει τίποτε άλλες παρασπονδίες και κρίσεις που συνεπάγεται ότι θα υπήρχαν εξ αιτίας του σχετικά μεγάλου αριθμού των τέως συζύγων.
Δεν λέγει ‘’ αυτόν με τον οποίο συζείς ‘’ που είναι λίγο βαρύ, αλλά ‘’ὅν ἔχεις’’.
Αρχίζει και τελειώνει τον λόγο του με δύο επαινετικές εκφράσεις ‘’ καλῶς εἴπας ‘’ και ‘’ ἀληθῶς εἴρηκας ‘’.
Η τρυφερότητα του Ιησού αλλά και η ταπείνωση της γυναικός, φέρνουν πλούσιο καρπό μάλιστα σε όλη την ανθρωπότητα.
Μην ξεχνάμε ότι η Αγία Φωτεινή, οι τέσσερεις αδελφές της και τα επτά παιδιά της ως μάρτυρες Χριστού όλοι κοσμούν σαν πολύτιμα πετράδια το στερέωμα της Εκκλησίας.
Ο ξένος Ιουδαίος γνωρίζει ότι οι άνδρες της ήτανε έξη, ασφαλώς θα γνώριζε και την ιστορία του βίου της με τον κάθε ένα ξεχωριστά.
Όμως δεν ταράσσεται, η όλη διαγωγή του Ιουδαίου εμπνέει εμπιστοσύνη.
‘’ Κύριε θεωρῶ ὅτι προφήτης εἰ σύ ‘’.
Το χαρακτηρηστικό γνώρισμα του προφήτη είναι η διάκριση και μετά η πρόβλεψη.
Το προφήτης είσαι είναι της ίδιας ομολογίας ‘’ ναι κύριε είμαι μια διαβεβλημένη γυναίκα’’.
Η Σαμαρείτηδα εξομολογείται, ανοίγει την καρδιά της, αντελήφθη την οικονομία του Ιησού, το διαλακτικό ύφος του για το πρόσωπο της και έτσι δςν αντέδρασε αρνητικά.
Ρωτά τον προφήτη ‘’ πως και που πρέπει να λατρεύουμε τον Θεό’’
Έχει εμπιστοσύνη στην αυθεντία του και ας είναι αλλόφυλος και αντίπαλος.
Ζητά εξηγήσεις σε ένα υψηλό πνευματικό θέμα διαφοράς μεταξύ Ιουδαίων και Σαμαρειτών.
Η άποψη της ‘’ οι πατέρες προσεκύνησαν ‘’ για τους Σαμαρείτες και η άλλη ‘’ ὑμείς λέγετε ‘’ για τους Ιουδαίους, μεροληπτεί.
Ο Χριστός της απαντά. Για τα θέματα πίστεως είναι κάθετος, απόλυτος και ας στεναχωρεί η αλήθεια.
Η διάκριση και η διαλλακτικότητα γίνεται στα ηθικά . ‘’ οι Ιουδαίοι έχουν επίγνωση του τι λατρεύουν ενώ οι Σαμαρείται δεν έχουν.
Η σωτηρία είναι εκ των Ιουδαίων.
Το βάρος της απάντηση του Χριστού είναι άλλο, είναι το καινό κήρυγμα.
‘’ Ἔρχεται ὥρα καί νῦν ἐστίν ‘’ το ‘’ και νῦν ἐστίν’’ φανερώνει ότι από την στιγμή αυτή ανοίγεται μία νέα περίοδος.
Σ΄ αυτή όλα τα προηγούμενα δεν ισχύουν και επομένως δεν υφίσταται και τέτοιες απορίες.
Ο Θεός δεν έχει σχέση με την ύλη και τους περιορισμούς της, χρόνος, χώρος, φθορά.
Όχι λατρεία ειδώλων, ζώων, φυσικών σωμάτων, άστρων, ανθρώπων.
Ανάλογος πρέπει να είναι και η λατρεία του, λογική, πνευματική, αληθινή.
Κεντρική όμως θέση έχει στο όλο νόημα η λέξη ‘’ Πατήρ ‘’.
Η αποκάλυψη του Χριστού δεν περιορίζεται μόνο ως προς την φύση του Θεού και της λατρείας που αρμόζει.
Αλλά και στη σχέση Θεού και ανθρώπων. Ο Θεός είναι Πατέρας μας.
Ο Χριστός απευθυνόμενος στη συγκύπτουσα την ονομάζει θυγατέρα, τον παράλυτο τέκνο και τους μαθητές φίλους.
Τέτοια μεγαλεία ο δυστυχισμένος άνθρωπος δεν τα άκουσε ποτέ.
Τώρα έχουμε πατέρα που μας αγαπά και μας καταλαβαίνει. Δεν είμαστε μόνοι και γυμνοί.
Έχουμε ένα χέρι που μας κρατάει, μας χαϊδεύει, μας προστατεύει.
Η Σαμαρείτηδα απαντά ότι γνωρίζει πώς έρχεται ο Μεσσίας, γνωστό βέβαια εκ της Πεντατεύχου.
‘’ ὅταν ἔλθη ἐκεῖνος, ἀναγγελεῖ ὑμῖν πάντα ‘’
‘’ ἐγώ εἰμί ὁ λαλῶν σοι ‘’, η απάντηση του Κυρίου είναι αδιανόητη.
Αποκαλύπτεται σε μία γυναίκα και μάλιστα σαμαρείτηδα ενώ ποτέ με τέτοια σαφήνεια δεν το έκανε ούτε και στους μαθητές.
Την στιγμή της πλήρους αποκαλύψεως φθάνουν οι μαθητές.
Η γυναίκα μπροστά σε ολόκληρη ομάδα ανδρών αφήνει την στάμνα της κάτω και τρέχει προς την πόλη και τους συμπολίτες της.
Οι μαθητές εκπλήσσονται πως ο Δάσκαλος μιλούσε με γυναίκα. Η γυναίκες ήταν εντελώς περιφρονημένες από τους ραβίνους.
Το να ασχολείται ραβίνος με γυναίκα θεωρείτο ανάξιο της ιδιότητος του.
Καλύτερα να καούν οι λόγοι Τορά παρά να παραδοθούν σε γυναίκα.
Εάν άνδρας συνομιλεί με γυναίκα, βλάπτει εαυτών, απέχει του Νόμου και κληρονομεί την Γέενα’’.
Οι συναντήσεις του Κυρίου με γυναίκες – Σαμαρείτιδα, αιμορροούσα, μοιχαλίδα – είναι η νέα αντίληψη που φέρνει για την αξία της γυναίκας στον κόσμο για τον οποίο ήταν ‘’ πράγμα ‘’.
Μόλις η γυναίκα έφτασε στην πόλη φώναξε. ‘’ Δεῦτε ἵδετε ἄνθρωπον, ὅς εἴπε μοι πάντα ὅσα ἐποίησα, μήτι οὕτος ἐστίν ο Χριστός? ‘’.
Το ‘’ μήτι ‘’ δεν είναι ερωτηματικό, αυτή πίστεψε ότι ο Ιουδαίος είναι ο Μεσσίας.
Εάν η ίδια αμφέβαλε δεν θα εγκατέλειπε την στάμνα της, δεν θα έτρεχε, δεν θα φώναζε, δεν θα κήρυττε τον προφήτη αυτή η διαβεβλημένη και να προκαλέσει τέτοια αναστάτωση στους συμπατριώτες της.
Αμέσως με την κλήση της ξεχύθηκαν οι άνθρωποι της πόλης προς το πηγάδι.
Στο μικρό διάστημα της απουσίας της γυναίκας οι μαθητές παρακαλούν τον νηστικό και κουρασμένο δάσκαλο να φάγει.
Ο Ιησούς γνωρίσει ότι σε λίγο θα καταφθάσουν οι κάτοικοι της Συχάρ και δεν θέλει να τον δουν να τρώγει.
Πρέπει να είναι έτοιμος να δώσει ‘’ το νερό το ζωντανό ‘’ τον λόγο του Θεού στους Σαμαρείτες και αυτό είναι η δική του τροφή.
Οι Σαμαρείτες τον καλούν στην πόλη τους. Ο Χριστός ο οποίος δεν ήταν ανεκτός μεταξύ των Φαρισαίων, φιλοξενήθηκε δύο ημέρες μεταξύ των Σαμαρειτών αφού διέκοψε την πορεία του.
Από την παρουσία του Χριστού πάρα πολλοί Σαμαρείτες πίστεψαν στο λόγο του και ομολογούσαν στην Σαμαρείτησα ότι πλέον η πίστη τους ήταν προσωπική τους επιλογή και όχι από τα λόγια της.
Αυτή είναι και η πραγματική πίστης, αυτή που σώζει, αυτή που ζητεί ο Χριστός.
Αυτός που συνάντησε η Σαμαρείτηδα έδειξε πολύ περισσότερη δύναμη από αυτόν που συνάντησε ο παράλυτος.
Ο πνευματικός θάνατος είναι πολύ τραγικότερος από τον σωματικό.
Ο Κύριος είναι και θεραπευτής του σώματός, αλλά προπαντός της ψυχής μας διότι αυτή είναι ανεκτίμητος κατά την δήλωσή του.
Πόσο ζωντανός είναι ο άνθρωπος του οποίου το σώμα είναι ακέραιο αλλά η καρδιά του είναι νεκρή και ανίκανη να νιώσει την αγάπη του Δημιουργού?
Ο πνευματικός θάνατος είναι πάντα τραγικότερος από τον σωματικό.
Το πνευματικό ξεδίψασμα είναι σημαντικότερο από τον υλικό κορεσμό που πολλές φορές είναι βλαβερός και στην υγεία του σώματος.
0 σχόλια