Ανεξήγητη, λοιπόν,
από την ανθρώπινη λογική είναι η ίδια η ίδρυση του Χριστιανισμού.
Εξίσου ανεξήγητα, όμως, είναι και τα γεγονότα που ακολούθησαν την ίδρυσή του
τόσο στα Ιεροσόλυμα όσο, στη συνέχεια,
και σ’ ολόκληρη την οικουμένη.
Ο Θεάνθρωπος καρφώθηκε στον Σταυρό.
Η καταδίκη σε σταυρικό θάνατο ήταν εκείνη την εποχή ό,τι είναι σήμερα
η καταδίκη σε απαγχονισμό.
Στο ικρίωμα ανεβάζουν τους ποινικούς εγκληματίες που θέλουν να τους ατιμάσουν ακόμα και με τον τρόπο της εκτελέσεώς τους.
Καρφωμένος, λοιπόν, στον Σταυρό, γυμνός και εξευτελισμένος,
ο Θεάνθρωπος άρχισε ήδη να κατακτά την ανθρωπότητα,
όπως το είχε προαναγγείλει:
«Όταν εγώ θα υψωθώ από τη γη, όλους τους ανθρώπους θα τους τραβήξω κοντά μου» (Ιω. 12, 32). Στον Σταυρό ήταν ακόμα, και ο σταυρωμένος σαν κι Αυτόν ληστής Τον ομολόγησε Κύριο (Βλ. Λουκ. 23, 42).
Στον Σταυρό ήταν ακόμα, και ο Ρωμαίος εκατόνταρχος, που Τον φρουρούσε,
Τον ομολόγησε Υιό του Θεού (Βλ. Μάρκ. 15, 39).
Δέκα μέρες μετά την ανάληψη του Κυρίου στον ουρανό,
ήρθε το Άγιο Πνεύμα στους αποστόλους και τους φώτισε (Βλ. Πράξ. 2, 1 κ.ε.), δίνοντάς τους σοφία και ικανότητες θαυμαστές:
Εκείνοι που δεν μιλούσαν σωστά ούτε στη δική τους γλώσσα,
όντας αγράμματοι, άρχισαν τώρα να μιλούν άπταιστα σε διάφορες γλώσσες, άρχισαν να ερμηνεύουν ορθά τις Γραφές που ποτέ δεν τις είχαν διαβάσει, άρχισαν να επιτελούν εξαίσια θαύματα.
Τα μέλη του Μεγάλου Συνεδρίου, που το αποτελούσαν ιερείς,
γραμματείς, πρεσβύτεροι και άλλοι επιφανείς Ιουδαίοι,
άνθρωποι μορφωμένοι και σεβαστοί, επειδή θορυβήθηκαν απ’ όλα αυτά, κάλεσαν τους απλοϊκούς,
όπως τους θεωρούσαν, αποστόλους και τους ανέκριναν,
για να πάρουν απαντήσεις αποστομωτικές
και ν’ ακούσουν κήρυγμα πρωτάκουστο.
Μη βρίσκοντας λόγια ν’ αντιπαραθέσουν στην αλήθεια,
κατέφυγαν σε απειλές (Βλ. Πράξ. 4, 17, 21) και ξυλοδαρμούς (Βλ. Πράξ. 5, 40), σε φυλακίσεις (Βλ. Πράξ. 12, 1-3) και λιθοβολισμούς (Βλ. Πράξ. 7, 54-60), δείχνοντας έτσι την αδυναμία τους και τη δύναμη των αντιπάλων τους.
Μετά το Συνέδριο και ο βασιλιάς Ηρώδης άρχισε να κατατρέχει τους αποστόλους, αποκεφαλίζοντας μάλιστα έναν απ’ αυτούς (Βλ. Πράξ. 12, 1-3).
Ο διωγμός που ξέσπασε στα Ιεροσόλυμα, ανάγκασε πολλούς μαθητές του Χριστού να φύγουν (Βλ. Πράξ. 11, 19).
Διασκορπίστηκαν στην οικουμένη
κι έριξαν παντού τους σπόρους του Χριστιανισμού,
τους οποίους πότισαν με το ίδιο τους το αίμα.
Μέσα σε είκοσι χρόνια ο Χριστιανισμός είχε αγκαλιάσει
όλον τον γνωστό τότε κόσμο.
Μέσα σε πενήντα χρόνια οι χριστιανοί είχαν αυξηθεί τόσο,
που, στον καιρό του αυτοκράτορα Τραϊανού (98-117),
βρέθηκε στην Ανατολή ένα στρατιωτικό σώμα του οποίου και οι έντεκα χιλιάδες άνδρες ήταν χριστιανοί.
Ο αυτοκράτορας πρόσταξε πρώτα να εξοριστούν στην Αρμενία και μετά να θανατωθούν. Δέκα χιλιάδες σταυρώθηκαν σ’ έναν ερημικό τόπο, κοντά στο βουνό Αραράτ. Οι υπόλοιποι χίλιοι εκτελέστηκαν με διάφορους άλλους τρόπους. Ο Ρωμύλος, χριστιανός αξιωματούχος του παλατιού, που διαμαρτυρήθηκε για την απάνθρωπη αλλά και άκριτη αυτή εξολόθρευση ολόκληρου στρατεύματος, αφού, με εντολή του Τραϊανού, ξυλοκοπήθηκε άγρια, αποκεφαλίστηκε.
Τον Τραϊανό μιμήθηκαν κι άλλοι Ρωμαίοι αυτοκράτορες, κυρίαρχοι τότε της οικουμένης, οι οποίοι έτρεφαν άσβεστο μίσος εναντίον των χριστιανών. Ούτε οι Κέλτες και οι Μαρκομάνοι, ούτε ο Αττίλας και ο Γκιζέριχος εξόντωσαν τόσα πλήθη στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία όσα οι διώκτες των χριστιανών αυτοκράτορες.
Τρεις αιώνες κράτησε ο αιματηρός αγώνας ανάμεσα στους λύκους και τα πρόβατα. Οι λύκοι χρησιμοποιούσαν το σπαθί, τη φωτιά, τα θηρία, τις σκοτεινές φυλακές, όλα τα μέσα βασανιστηρίων και φόνων. Τα πρόβατα αγωνίζονταν με τη δύναμη της πίστεως, τη δύναμη του Πνεύματος, τη δύναμη του Θεού, υπομένοντας ως το τέλος τις πιο φρικτές κακοποιήσεις και πεθαίνοντας γενναία για τον Κύριο. Με νίκη τους έληξε αυτός ο παράδοξος πόλεμος των τριών αιώνων.
Στην αρχή του τέταρτου αιώνα
η χριστιανική πίστη είχε κυριαρχήσει στον κόσμο.
Μπροστά στη διδαχή των αγράμματων ψαράδων υποκλίθηκαν τόσο οι ισχυροί όσο και οι σοφοί της γης, όπως και όλοι οι λαοί της.
Ο σταυρός, όργανο ως τότε ατιμωτικής τιμωρίας και φρικτού θανάτου, έγινε σημείο μέγιστης τιμής:
Στολίζει τα κεφάλια και τα στήθη βασιλέων και αρχιερέων,
υψώνεται στους ναούς του αληθινού Θεού,
αποτελεί το σημάδι κάθε αληθινού χριστιανού,
το σημάδι της πίστεως,
της ελπίδας,
της αγάπης του.
Ποιος δεν βλέπει το θείο θέλημα,
τη θεία δύναμη και τη θεία ενέργεια,
που υπερβαίνουν την ανθρώπινη λογική
και τις ανθρώπινες δυνατότητες,
πίσω από την εμφάνιση και την εξάπλωση του Χριστιανισμού;
Πραγματοποιήθηκε κάτι το υπερφυσικό, πραγματοποιήθηκε ένα έργο θεϊκό.
Αυτά τα συμπεράσματα βγάζουμε με μια γρήγορη ματιά
στην ιστορία του Χριστιανισμού.
Η λεπτομερής σπουδή του διαμορφώνει μέσα μας πιο σαφή πεποίθηση για τη θεϊκή του προέλευση.
Αυτή η πεποίθηση, πάντως, ολοκληρώνεται και εδραιώνεται στην ψυχή μας, όταν ζούμε σύμφωνα με τις ευαγγελικές εντολές,
καθώς βεβαιώνει και ο προφήτης: «Από τις εντολές Σου κατάλαβα…» (Ψαλμ. 118, 104).
Η πεποίθηση που γεννιέται και ενεργεί άμεσα στην ψυχή
από την τήρηση των εντολών,
είναι ισχυρότερη από κάθε εξωτερικό πειστήριο.
Οι ευαγγελικές εντολές ειρηνεύουν, ζωογονούν, ενισχύουν την ψυχή.
Όποιος αισθάνθηκε την ενέργειά τους,
απέκτησε ζωντανή πίστη στον Κύριο Ιησού Χριστό,
πίστη που εκδηλώνεται μπροστά Του
με την ξεκάθαρη και αποφασιστική ομολογία:
«Εσύ κατέχεις τα λόγια που οδηγούν στην αιώνια ζωή.
Κι εμείς έχουμε πιστέψει κι έχουμε καταλάβει πως Εσύ είσαι ο Χριστός,
ο Υιός του αληθινού Θεού» (Ιω. 6, 68-69).
«Φέρε το δάχτυλό σου εδώ», λέει ο Σωτήρας στον μαθητή
με την ασταθή πίστη,
στον μαθητή που στεκόταν άφωνος από την αμηχανία μπροστά στο μεγαλείο των έργων του Θεού.
«Φέρε το δάχτυλό σου εδώ… Φέρε και το χέρι σου… Μην αμφιβάλλεις- πίστεψε!» (Ιω. 20, 27).
«Ψηλαφήστε με και δείτε» (Λουκ. 24, 39).
Ψηλαφήστε με, εφαρμόζοντας τις εντολές μου.
Ψηλαφήστε με, ζώντας σύμφωνα με το θέλημά μου.
Ψηλαφήστε με έτσι, και θα δείτε εμένα, τον Αόρατο·
θα με δείτε με την πνευματική σας αίσθηση.
Όποιος με ψηλαφήσει μ’ αυτόν τον τρόπο,
θα βεβαιωθεί για τη θεότητά μου
και γεμάτος ενθουσιασμό
θα αναφωνήσει μαζί με τον αγαπημένο μου απόστολο:
«Είσαι ο Κύριός μου και ο Θεός μου!» (Ιω. 20, 28). Αμήν.
0 σχόλια