Περί του Τιμίου Σταυρού
Προτυπώσεις του Σταυρού στην Παλαιά Διαθήκη
Σταυρός όχι πάσσαλος
Το κατεξοχήν σύμβολο της Εκκλησίας είναι ο Σταυρός του Κυρίου. Οι διάφοροι αιρετικοί είτε δεν του δίνουν ιδιαίτερη σημασία είτε τον απορρίπτουν εντελώς, είναι οι εχθροί του Σταυρού. Τοὺς ἐχθροὺς τοῦ σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ ὧν τὸ τέλος ἀπώλεια, ὧν ὁ θεὸς ἡ κοιλία καὶ ἡ δόξα ἐν τῇ αἰσχύνῃ αὐτῶν, οἱ τὰ ἐπίγεια φρονοῦντες. Αυτά όλα είναι βέβαια εκ Σατάν διότι με τον Σταυρό καταργήθηκε η εξουσία του και αυτός είναι το όπλο εναντίων του. Έτσι του είναι δυσάρεστος και τον μισεί έχοντας τους αιρετικούς διδασκάλους που μπλέκουν αθώους στα δίχτυα τους ως φερέφωνα των διδασκαλιών του εναντίων του. Όπως χαρακτηριστικά λέγει ο Άγιος Ιγνάτιος, ο γαρ άρχων του κόσμου τούτου χαίρει όταν τις αρνήται τον σταυρόν. Όλεθρον γαρ εαυτού γινώσκει την ομολογίαν του σταυρού, τούτο γαρ εστι το τρόπαιον κατά της αυτού δυνάμεως όπερ ορών φρίττει και ακούων φοβείται. MPG 5,924. Ο Σταυρός του Κυρίου προφητεύεται ξεκάθαρα στην Παλαιά Διαθήκη. Ας δούμε την ευλογία του Ιακώβ στα εγγόνια του Μανασσή και Εφραίμ.
Λαβὼν δὲ Ἰωσὴφ τοὺς δύο υἱοὺς αὐτοῦ, τόν τε Ἐφραΐμ ἐν τῇ δεξιᾷ, ἐξ ἀριστερῶν δὲ Ἰσραήλ, τὸν δὲ Μανασσῆ ἐξ ἀριστερῶν, ἐκ δεξιῶν δὲ Ἰσραήλ, ἤγγισεν αὐτοὺς αὐτῷ ἐκτείνας δὲ Ἰσραὴλ τὴν χεῖρα τὴν δεξιὰν ἐπέβαλεν ἐπὶ τὴν κεφαλὴν Ἐφραΐμ, οὗτος δὲ ἦν ὁ νεώτερος, καὶ τὴν ἀριστερὰν ἐπὶ τὴν κεφαλὴν Μανασσῆ, ἐναλλὰξ τὰς χεῖρας.
Εδώ ο Ιακώβ είναι στο τέλος του βίου του ενώ εκ γήρατος έχει τυφλωθεί και δεν μπορεί να δει. Βλέποντας ότι πλησιάζει το βιολογικό του τέλος ζητάει να έρθουν ώστε να τα ευλογήσει τα δυο ανίψια του, δηλαδή παιδιά του γιου του Ιωσήφ, ο Μανασσής και Εφραίμ. Ο Ιωσήφ βάζει τον μεγαλύτερο Μανασσή στο δεξί μέρος του Ιακώβ και τον Εφραίμ στην αριστερή μεριά. Αυτό το έκανε ώστε ο Μανασσής ως μεγαλύτερος να λάβει μεγαλύτερη ευλογία, τα πρωτότοκα παιδιά είχαν ιδιαίτερα προνόμια στον Ισραηλιτικό λαό. Όμως ο Ιακώβ όπως απλώνει τα χέρια του συγχρόνως τα σταυρώνει και έτσι βρίσκεται το δεξί του χέρι στον Ιακώβ και το αριστερό στον Μανασσή. Καθώς το βλέπει αυτό ο Ιωσήφ λέγει ἰδὼν δὲ Ἰωσὴφ ὅτι ἐπέβαλεν ὁ πατὴρ αὐτοῦ τὴν χεῖρα τὴν δεξιὰν αὐτοῦ ἐπὶ τὴν κεφαλὴν Ἐφραΐμ, βαρὺ αὐτῷ κατεφάνη, καὶ ἀντελάβετο Ἰωσὴφ τῆς χειρὸς τοῦ πατρὸς αὐτοῦ ἀφελεῖν αὐτὴν ἀπὸ τῆς κεφαλῆς Ἐφραΐμ ἐπὶ τὴν κεφαλὴν Μανασσῆ δηλαδή προσπαθεί να διορθώσει την κατάσταση όμως ο Ιακώβ του απαντάει ότι ξέρει και ότι ευλογεί σωστά, οἶδα, τέκνον, οἶδα·. Έτσι ο Εφραίμ έλαβε διπλή ευλογία και αυτό έχει τον συμβολισμό του λαού της Καινής Διαθήκης δηλαδή της Χριστιανικής Εκκλησίας η οποία λαμβάνει χαρίσματα παραπάνω από τον παλαιό Ισραήλ.
Τώρα θα δούμε σε κάποιες προτυπώσεις του Σταυρού από τον Μωυσή ο οποίος δια της ράβδου η οποία συμβολίζει τον Σταυρό ενεργεί πολλά θαύματα.
Κατά την διάβαση της Ερυθράς θαλάσσης ο Θεός λέει στον Μωυσή να χτυπήσει με την ράβδο του τα νερά. Ας δούμε το απόσπασμα,
Καὶ σὺ ἔπαρον τῇ ῥάβδῳ σου καὶ ἔκτεινον τὴν χεῖρά σου ἐπὶ τὴν θάλασσαν καὶ ῥῆξον αὐτήν, καὶ εἰσελθάτωσαν οἱ υἱοὶ Ἰσραὴλ εἰς μέσον τῆς θαλάσσης ….. ἐξέτεινε δὲ Μωυσῆς τὴν χεῖρα ἐπὶ τὴν θάλασσαν, καὶ ὑπήγαγε Κύριος τὴν θάλασσαν ἐν ἀνέμῳ νότῳ βιαίῳ ὅλην τὴν νύκτα καὶ ἐποίησε τὴν θάλασσαν ξηράν, καὶ ἐσχίσθη τὸ ὕδωρ καὶ εἰσῆλθον οἱ υἱοὶ Ἰσραὴλ εἰς μέσον τῆς θαλάσσης κατὰ τὸ ξηρόν, καὶ τὸ ὕδωρ αὐτῆς τεῖχος ἐκ δεξιῶν καὶ τεῖχος ἐξ εὐωνύμων· ….. εἶπε δὲ Κύριος πρὸς Μωυσῆν· ἔκτεινον τὴν χεῖρά σου ἐπὶ τὴν θάλασσαν, καὶ ἀποκαταστήτω τὸ ὕδωρ καὶ ἐπικαλυψάτω τοὺς Αἰγυπτίους, ἐπί τε τὰ ἅρματα καὶ τοὺς ἀναβάτας ἐξέτεινε δὲ Μωυσῆς τὴν χεῖρα ἐπὶ τὴν θάλασσαν, καὶ ἀποκατέστη τὸ ὕδωρ πρὸς ἡμέραν ἐπὶ χώρας·. Εξ. 14,16-21. Σήκωσε τη ράβδο σου, άπλωσε το χέρι σου στην θάλασσα και διαχώρισε την στα δύο. Και αφού διαχωριστεί η θάλασσα να εισέλθουν οι Ισραηλίτες δια μέσου αυτής ….. όταν εξήλθαν οι Ισραηλίτες από την θάλασσα στην αντίπερα ακτή είπε ο Κύριος στον Μωυσή, άπλωσε το χέρι σου στην θάλασσα και επανέφερε τα νερά στην θέση τους. Δηλαδή ο Μωυσής στο περιστατικό με τις δύο κινήσεις κάνει ένα σταυρό. Με την πρώτη κίνηση διαιρεί τα νερά και με την δεύτερη τα επαναφέρει. Στις δύο αυτές κινήσεις έχουμε τον σταυρό ο οποίος είναι ταυτόχρονα απώλεια για τους αρνητές και εχθρούς του αλλά και σωτηρία για όσους τον αποδέχονται. Η υμνογραφία λέει για το περιστατικό, Σταυρόν χαράξας Μωσῆς, ἐπ᾿ εὐθείας ῥάβδῳ, τήν ᾿Ερυθράν διέτεμε, τῷ ᾿Ισραήλ πεζεύσαντι· τήν δέ ἐπιστρεπτικῶς, Φαραώ τοῖς ἅρμασι, κροτήσας ἥνωσεν· ἐπ᾿ εὔρους διαγράψας, τό ἀήττητον ὅπλον· διό Χριστῷ ᾄσωμεν, τῷ Θεῷ ἡμῶν· ὅτι δεδόξασται. Σταυρό χάραξε με τις δύο κινήσεις ο Μωυσής, με την πρώτη χώρισε τα νερά και με την δεύτερη τα ένωσε, έτσι και τώρα ο νέος Ισραήλ, δηλαδή ο Χριστιανικός λαός, περνάει από την θάλασσα της αμαρτίας ενώ ο νοητός Φαραώ ο Διάβολος πνίγεται και απεκδύεται την εξουσία που είχε επάνω στο πεσμένο γένος.
Προχωρώντας στις προτυπώσεις συναντούμε τον λαό του Ισραήλ να πορεύεται στην έρημο Σούρ και να δοκιμάζεται από έλλειψη νερού.
Οι Ισραηλίτες πορεύονταν τρεις ημέρες χωρίς να έχουν βρει κάποια πηγή με νερό.
Σε κάποια στιγμή βρίσκουν μια πηγή με πολύ νερό όμως το νερό αυτό ήταν πικρό. Αυτό έγινε αφορμή να αρχίσουν τα παράπονα εναντίων του Μωυσή. Ο Μωυσής προσεύχεται στον Θεό και τότε ἔδειξεν αὐτῷ Κύριος ξύλον, καὶ ἐνέβαλεν αὐτὸ εἰς τὸ ὕδωρ, καὶ ἐγλυκάνθη τὸ ὕδωρ. Δηλαδή υπέδειξε ο Θεός στον Μωυσή ένα κομμάτι ξύλου το οποίο ο Μωυσής όταν το έβαλε μέσα στο νερό αυτό από πικρό έγινε γλυκό. Έτσι ο λαός μπόρεσε να ξεδιψάσει. Το ξύλο με το οποίο το πικρό νερό μετατράπηκε σε πόσιμο θεωρείται ως τύπος του ξύλου του Σταυρού. Διαβάζουμε στην Έξοδο κεφάλαιο 15. Ἐξῇρε δὲ Μωυσῆς τοὺς υἱοὺς Ἰσραὴλ ἀπὸ θαλάσσης ἐρυθρᾶς καὶ ἤγαγεν αὐτοὺς εἰς τὴν ἔρημον Σούρ· καὶ ἐπορεύοντο τρεῖς ἡμέρας ἐν τῇ ἐρήμῳ καὶ οὐχ ηὕρισκον ὕδωρ ὥστε πιεῖν ἦλθον δὲ εἰς Μεῤῥᾶ καὶ οὐκ ἠδύναντο πιεῖν ἐκ Μεῤῥᾶς, πικρὸν γὰρ ἦν· διὰ τοῦτο ἐπωνόμασε τὸ ὄνομα τοῦ τόπου ἐκείνου Πικρία καὶ διεγόγγυζεν ὁ λαὸς ἐπὶ Μωυσῇ λέγοντες· τί πιόμεθα; ἐβόησε δὲ Μωυσῆς πρὸς Κύριον, καὶ ἔδειξεν αὐτῷ Κύριος ξύλον, καὶ ἐνέβαλεν αὐτὸ εἰς τὸ ὕδωρ, καὶ ἐγλυκάνθη τὸ ὕδωρ. Εξ. 15,22-25
Αργότερα ξανά στην έρημο παρουσιάστηκε το ίδιο φαινόμενο δηλαδή έλλειψη νερού.
Η κατάσταση έγινε ξανά αφορμή να καταφερθεί ο λαός εναντίων του Μωυσή και του Θεού, καὶ ἐλοιδορεῖτο ὁ λαὸς πρὸς Μωυσῆν. Ο Μωυσής και Ααρών προσεύχονται στον Θεό και τότε ἐλάλησε Κύριος πρὸς Μωυσῆν λέγων· λάβε τὴν ῥάβδον σου καὶ ἐκκλησίασον τὴν συναγωγὴν σὺ καὶ Ἀαρὼν ὁ ἀδελφός σου καὶ λαλήσατε πρὸς τὴν πέτραν ἐναντίον αὐτῶν, καὶ δώσει τὰ ὕδατα αὐτῆς, καὶ ἐξοίσετε αὐτοῖς ὕδωρ ἐκ τῆς πέτρας, καὶ ποτιεῖτε τὴν συναγωγὴν καὶ τὰ κτήνη αὐτῶν. Αρ. 20,7-8. Δηλαδή ο Θεός είπε στον Μωυσή να πάρει την ράβδο του και να χτυπήσει μια μεγάλη πέτρα που ήταν εκεί και από τον βράχο θα αναβλύσει πολύ νερό ώστε να πιούν και άνθρωποι και ζώα. Ο Μωυσής τότε ἐπάρας Μωυσῆς τὴν χεῖρα αὐτοῦ ἐπάταξε τὴν πέτραν τῇ ῥάβδῳ δίς, καὶ ἐξῆλθεν ὕδωρ πολύ, καὶ ἔπιεν ἡ συναγωγὴ καὶ τὰ κτήνη αὐτῶν, χτύπησε με το ραβδί την πέτρα και ανέβλυσε πολύ νερό. Κρατώντας στο χέρι το ραβδί χτύπησε δύο φορές την πέτρα και τότε εξήλθε ύδωρ πολύ και έτσι ικανοποιήθηκε η δίψα τους. Εδώ ξανά το ραβδί του Μωυσή είναι προτύπωση του σταυρού, η πέτρα την οποία χτύπησε ο Μωυσής για να βγει το νερό προτυπώνει και τον Γολγοθά από όπου ανέβλυσε η σωτηρία.
Άλλη προτύπωση είναι όταν οι Αμαληκίτες, ένας λαός πολύ άγριος, κινήθηκε επιθετικά εναντίον του Ισραηλιτικού λαού. Στην μάχη που έγινε στην έρημο ο Μωυσής προσευχήθηκε προς τον Θεό διότι οι Αμαληκίτες νικούσαν και εξολόθρευαν τον Ισραήλ. Τότε ο Θεός του απάντησε λέγοντας ότι εάν απλώσει τα χέρια του στα πλάγια ο λαός θα νικάει. Ο Μωυσής άπλωσε τα χέρια του όμως μετά από κάποιο διάστημα κουραζόταν και έτσι τα χέρια του έπεφταν. Όταν έπεφταν τα χέρια του νικούσαν οι Αμαληκίτες.
Δυο άντρες, ο Ααρών και ο Ωρ, πήγαν και κρατούσαν τα χέρια του Μωυσή ώστε να μην πέφτουν και έτσι νικήσει ο λαός του Ισραήλ. Αυτή η στάση του Μωυσή προτυπώνει τον σταυρό ο οποίος είναι σύμβολο νίκης κατά του πνευματικού Αμαλήκ δηλαδή κατά του Διαβόλου του θανάτου και της αμαρτίας.
Εδώ έχουμε τον Μωυσή σε σχήμα σταυρού και δίπλα του τον Ααρών και τον Ωρ.
Δηλαδή έχουμε τον σταυρό στην μέση ενώ δεξιά και αριστερά το Α και το Ω, Ααρών – Ώρ. Εγώ εἰμι τὸ Α καὶ τὸ Ω, λέγει Κύριος ὁ Θεός, κάτω από τα χέρια του Μωυσή το Α και το Ω, κάτω από τα ανοιχτά χέρια του Θεανθρώπου επάνω στον Σταυρό όλη η κτίση την οποία ανακαινίζει από την φθορά με την Σταύρωση του. Τις προτυπώσεις του Σταυρού, όπως επί παραδείγματι την σταυροειδή στάση του Μωυσή, βλέπουμε και στην υμνογραφία, είναι μια εικόνα νίκης. Ο δε προφήτης Ώρ εορτάζει την Κυριακή των προπατόρων και τότε γίνεται λόγος για το σημείο του σταυρού και το πάθος του Χριστού σε αυτόν, Μνήμη τοῦ Προφήτου Μωσέως, καὶ Ὤρ καὶ Ἀαρὼν τῶν Ἱερέων. Σὺν Ὤρ Ἀαρὼν προγράφει Χριστοῦ πάθος,Ὑψοῦντες ἄμφω σταυρικῶς τὸν Μωσέα.
Στους Αριθμούς θα δούμε το περιστατικό με την ράβδο Ααρών την οποία λαμβάνει ο Μωυσής μαζί με άλλες 12 ράβδους από τις 12 φυλές του Ισραήλ. Επάνω στην κάθε ράβδο ο Μωυσής έγραψε το όνομα της κάθε φυλής. Μετά τις τοποθέτησε στην σκηνή του μαρτυρίου και την άλλη μέρα η ράβδος του Ααρών είχε βλαστήσει και έτσι αυτό ήταν επιβεβαίωση ότι η φυλή Λευί θα διακονεί τον Θεό. Η υμνογραφία της Εκκλησίας λέγει ῾Ράβδος εἰς τύπον τοῦ Μυστηρίου παραλαμβάνεται· τῷ βλαστῷ γάρ προκρίνει τόν ἱερέα· τῇ στειρευούση δέ πρῴην, ᾿Εκκλησίᾳ νῦν, ἐξήνθησε, ξύλον Σταυροῦ, εἰς κράτος καί στερέωμα.
Στο βιβλίο των αριθμών στο 21ο κεφάλαιο περιγράφεται το περιστατικό όπου κατά την πορεία μέσα στην έρημο εμφανίστηκαν φίδια τα οποία δάγκωναν τους Ισραηλίτες και αυτοί πέθαιναν. Το κείμενο λέει Καὶ ἀπάραντες ἐξ Ὢρ τοῦ ὄρους ὁδὸν ἐπὶ θάλασσαν ἐρυθρὰν περιεκύκλωσαν γῆν Ἐδώμ· καὶ ὠλιγοψύχησεν ὁ λαὸς ἐν τῇ ὁδῷ καὶ κατελάλει ὁ λαὸς πρὸς τὸν Θεὸν καὶ κατὰ Μωυσῆ λέγοντες· ἱνατί τοῦτο; ἐξήγαγες ἡμᾶς ἐξ Αἰγύπτου, ἀποκτεῖναι ἐν τῇ ἐρήμῳ; ὅτι οὐκ ἔστιν ἄρτος οὐδὲ ὕδωρ, ἡ δὲ ψυχὴ ἡμῶν προσώχθισεν ἐν τῷ ἄρτῳ τῷ διακένῳ τούτῳ καὶ ἀπέστειλε Κύριος εἰς τὸν λαὸν τοὺς ὄφεις τοὺς θανατοῦντας, καὶ ἔδακνον τὸν λαόν, καὶ ἀπέθανε λαὸς πολὺς τῶν υἱῶν Ἰσραήλ καὶ παραγενόμενος ὁ λαὸς πρὸς Μωυσῆν ἔλεγον· ὅτι ἡμάρτομεν, ὅτι κατελαλήσαμεν κατὰ τοῦ Κυρίου καὶ κατὰ σοῦ· εὖξαι οὖν πρὸς Κύριον, καὶ ἀφελέτω ἀφ᾿ ἡμῶν τὸν ὄφιν. καὶ ηὔξατο Μωυσῆς πρὸς Κύριον περὶ τοῦ λαοῦ καὶ εἶπε Κύριος πρὸς Μωυσῆν· ποίησον σεαυτῷ ὄφιν καὶ θὲς αὐτὸν ἐπὶ σημείου, καὶ ἔσται ἐὰν δάκῃ ὄφις ἄνθρωπον, πᾶς ὁ δεδηγμένος ἰδὼν αὐτὸν ζήσεται καὶ ἐποίησε Μωυσῆς ὄφιν χαλκοῦν καὶ ἔστησεν αὐτὸν ἐπὶ σημείου, καὶ ἐγένετο ὅταν ἔδακνεν ὄφις ἄνθρωπον, καὶ ἐπέβλεψεν ἐπὶ τὸν ὄφιν τὸν χαλκοῦν καὶ ἔζη. Αρ. 21,4-9.
Από τα φίδια πέθαναν πολλοί και μπροστά στην δύσκολη αυτή κατάσταση ο Μωυσής προσευχήθηκε για τον λαό και με εντολή του Θεού κατασκεύασε ομοίωμα φιδιού από χαλκό το οποίο ύψωσε επάνω σε ξύλινο κοντάρι.
Αρ. 21,8-9 καὶ εἶπε Κύριος πρὸς Μωυσῆν· ποίησον σεαυτῷ ὄφιν καὶ θὲς αὐτὸν ἐπὶ σημείου η λέξη σημείο, στο Εβραϊκό עַל־נֵ֑ס נֵס — עַל, σημαίνει ξύλινο κοντάρι.
Η εντολή έλεγε ότι όποιος βλέπει το φίδι θα σώζεται από το δηλητήριο, πᾶς ὁ δεδηγμένος ἰδὼν αὐτὸν ζήσεται, άρα πρέπει να είναι ορατός ο όφις επομένως πρέπει να είναι σχετικά μεγάλο το σχήμα του. Επίσης λέει να τεθεί ἐπὶ το οποίο σημαίνει να μπει επάνω στο κοντάρι. Είναι το ενδεδειγμένο διότι η προϋπόθεση της ορατότητας υπαγορεύει την θέση του φιδιού να είναι ψηλά ώστε να εξέχει από το ξύλο ειδάλλως αν τοποθετηθεί κάθετα επάνω στο ξύλο δεν είναι ορατό από όλες τις γωνίες. Όσο αφορά την καταλληλότητα από πλευράς του κονταριού, ένα κοντάρι δεν έχει ούτε μεγάλη σταθερότητα, ούτε μπορεί να στηρίξει ένα φίδι με πολύ χαλκό και άρα βαρύ αν αυτό δεν τοποθετηθεί σωστά. Ένα μεγάλο χάλκινο φίδι δεν θα μπορούσε να σταθεί όρθιο για πολύ αν το έδεναν από την ουρά. Έτσι καταλαβαίνουμε αφενός ότι η προϋπόθεση της ορατότητας από όλες τις πλευρές και αφετέρου της καλύτερης πρακτικής στερέωσης υπαγορεύει το φίδι να τεθεί επάνω και επιπλέον να είναι οριζόντιο, δηλαδή σε σχήμα: ✞.
Αυτό είναι το πιο πρακτικό σχήμα από όλες τις πλευρές. Είναι το κατάλληλο λόγω στήριξης, επίσης είναι το κατάλληλο σχήμα διότι μπορεί με αυτόν τον τρόπο να τοποθετηθεί επάνω στο ξύλο ένα αρκετά μεγάλο σε μήκος χάλκινο φίδι ώστε έτσι να είναι ορατό από όλες τις γωνίες αλλά και από μακρινή απόσταση.
Το φίδι αυτό είναι ένα αντικείμενο που ο Θεός επιτρέπει να θαυματουργεί.
Είναι ένα από τα “εν τη Γη κάτω” που δεν θα έπρεπε να γίνει ομοίωμα γιατί θα ήταν είδωλο οὐ ποιήσεις σεαυτῷ εἴδωλον, οὐδὲ παντὸς ὁμοίωμα, ὅσα ἐν τῷ οὐρανῷ ἄνω καὶ ὅσα ἐν τῇ γῇ κάτω καὶ ὅσα ἐν τοῖς ὕδασιν ὑποκάτω τῆς γῆς. Είναι ένα από τα πολλά αντικείμενα που ο Θεός επιτρέπει να θαυματουργούν και μόνο όταν σε αυτό το αντικείμενο αποδοθεί Θεϊκή ιδιότητα γίνεται είδωλο. Δηλαδή βλέπουμε ξεκάθαρα τα εξής:
Πρώτον, ότι αντικείμενα θαυματουργούν.
Δεύτερον, ότι αντικείμενα που εξυπηρετούν την λατρεία επιτρέπονται. Άρα οι εικόνες επιτρέπονται και μάλιστα αυτές δεν είναι ένα ομοίωμα φιδιού που παραπέμπει στον Χριστό αλλά είναι υπαρκτά άτομα που παραπέμπουν στον Χριστό.
Τρίτον, ότι τα άγια αντικείμενα φυλάσσονται. Οπότε πόσο μάλλον πρέπει να φυλάσσονται τα λείψανα. Αργότερα όταν λατρεύτηκε σαν θεός το χάλκινο φίδι ο βασιλιάς Εζεκίας το καταστρέφει. Μετά από χρόνια οι Ισραηλίτες θεώρησαν αυτό το φίδι για θεό και το λάτρεψαν ως τέτοιο. Το χάλκινο φίδι μετά από φυγή των Ισραηλιτών από το συγκεκριμένο σημείο της ερήμου φυλάχτηκε ενώ είχε σταματήσει προ πολλού να θαυματουργεί.
Αυτό που κατέστρεψε ο Εζεκίας 700 χρόνια μετά ήταν το γνήσιο. Η Γραφή μας λέει καὶ τὸν ὄφιν τὸν χαλκοῦν, ὃν ἐποίησε Μωυσῆς. Το χάλκινο φίδι που είχε φτιάξει ο Μωυσής. Δηλαδή βλέπουμε ότι τα άγια αντικείμενα φυλάχτηκαν ενώ δεν θαυματουργούσαν όμως οι σατανοκίνητοι αιρετικοί αντιτίθενται στα ιερά λείψανα τα οποία έχουν για πάντα και αιώνια την ενέργεια του Αγίου Πνεύματος ενώ και αυτά δείχνουν όπως ο όφις τον Σταυρό.
Την περίσταση αναφέρει και ο Ευαγγελιστής Ιωάννης ο οποίος λέει καὶ καθὼς Μωϋσῆς ὕψωσε τὸν ὄφιν ἐν τῇ ἐρήμῳ, οὕτως ὑψωθῆναι δεῖ τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν μὴ ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχῃ ζωὴν αἰώνιον αλλά και ο απόστολος Παύλος κάνει αναφορά στην Α’ Κορίνθιους μηδὲ ἐκπειράζωμεν τὸν Χριστόν, καθὼς καί τινες αὐτῶν ἐπείρασαν καὶ ὑπὸ τῶν ὄφεων ἀπώλοντο.
Το φίδι ήταν χάλκινο διότι ο χαλκός συμβόλιζε την καθαρότητα, χάλκινος ήταν και ο νιπτήρας που πλένονταν στην σκηνή του μαρτυρίου. Ο τύπος καθάριζε από το δηλητήριο των φιδιών, ο Χριστός καθαρίζει από κάθε αμαρτία όποιον τον κοιτάξει, καθαρίζει από το δηλητήριο της αμαρτίας. Ας δούμε τώρα τον προφήτη Ησαΐα. Εκεί παρουσιάζεται ένα περιστατικό με κάρβουνο για το οποίο ο Γερμανός Κωνσταντινουπόλεως παρατηρεί ότι είναι ξύλο πυρωμένο από την φωτιά. Η φωτιά είναι η θεότητα η οποία ανέβηκε στο ξύλο του Σταυρού και εμείς προσκυνώντας τον Σταυρό καίμε τα αμαρτήματα μας. Λέει ο άγιος Γερμανός Κωνσταντινουπόλεως Ούτω την σην δόξαν ο θεόπτης Ησαΐας θεαματισθείς και έτερον διδάσκει μυστήριον “καὶ ἀπεστάλη πρός με, φησίν, ἓν τῶν Σεραφίμ, καὶ ἐν τῇ χειρὶ εἶχεν ἄνθρακα, ὃν τῇ λαβη διέλαβεν ἀπὸ τοῦ θυσιαστηρίου, καὶ ἥψατο τοῦ στόματός μου καὶ εἶπεν· ἰδοὺ ἥψατο τοῦτο τῶν χειλέων σου καὶ ἀφελεῖ τὰς ἀνομίας σου καὶ τὰς ἁμαρτίας σου περικαθαριεῖ. Τι γαρ εστί άνθραξ ή ξύλον εμπεπυρωμένον ολοτελώς, το γαρ πυρ της απαθούς Θεότητος του εν αυτώ τυθέντος Αμνού ακαταπαύστως κατηνθράκωσε και ημείς οι τα χείλη σήμερόν σοι προσψαύοντες έμπυρον κάθαρσιν των αμαρτημάτων λαμβάνομεν, την λαβίδα των χειλέων συμπτύσσοντες φιληματικώς και τω ένδον της πηλίνης ταύτης οικίας ανθρώπω μεταδιδόαμεν του φωτός και του Αγιασμού.
Εκτός αυτές τις προφητείες περί Σταυρού και ολόκληρη η πορεία του Ισραήλ στην έρημο προτυπώνει τον Σταυρό. Το σχήμα του λαού ήταν συγκεκριμένο και μετά από εντολή Θεού. Με εντολή του Θεού ο λαός προχωρά σε σχήμα σταυρού. Στην μέση βρίσκεται η σκηνή του μαρτυρίου. Στις 4 πλευρές της σκηνής είναι οι Λευίτες και έπειτα έχουμε ανά 3 φυλές σε κάθε σημείο του ορίζοντα. Ομοίως τώρα η έρημος είναι η πορεία της Εκκλησίας και του κάθε Χριστιανού, Ισραήλ είναι η Εκκλησία, σταυροειδές σχήμα είναι η προστασία της Εκκλησίας υπό του Χριστού, νεφέλη είναι το Άγιο Πνεύμα που οδηγεί την Εκκλησία, οι ιερείς είναι ξανά στο κέντρο εκεί που είναι ο Χριστός διότι είναι μέτοχοι στην ιεροσύνη του. Όμως οι Ισραηλίτες παρά τα τόσα θαυμαστά σημεία απορρίπτουν τον Χριστό και τον σταυρώνουν. Ενώ αυτός τους ελευθερώνει αυτοί τον αρνούνται. Ενώ αυτός τους δίνει το μάνα αυτοί του δίδουν χολή. Ενώ αυτός τους δίδει το νερό για να ξεδιψάσουν αυτοί του δίδουν το ξύδι. Βέβαια ο Χριστός που όλους θέλει να τους σώσει το ανατρέπει και το μετατρέπει σε σωτήριο ακόμη και αυτό. Τώρα οι άλλοι λαοί θα τον πιστέψουν και θα τον δοξάσουν αλλά εν τέλει και ο Ισραήλ θα πιστέψει στον Χριστό.
Πολύ ωραία ο ύμνος της Μεγάλης Πέμπτης εμφανίζει τον Χριστό να λέει, τάδε λέγει Κύριος τοῖς Ἰουδαίοις· Λαός μου, τί ἐποίησά σοι ἤ τί σοι παρηνώχλησα; τούς τυφλούς σου ἐφώτισα, τούς λεπρούς σου ἐκαθάρισα, ἄνδρα ὄντα ἐπί κλίνης ἠνωρθωσάμην. Λαός μου, τί ἐποίησά σοι, καί τί μοι ἀνταπέδωκας; Ἀντί τοῦ μάννα χολήν∙ ἀντί τοῦ ὕδατος ὄξος· ἀντί τοῦ ἀγαπᾶν με σταυρῷ με προσηλώσατε. Οὐκέτι στέγω λοιπόν· καλέσω μου τά ἔθνη κἀκεῖνα με δοξάσουσι σύν τῷ Πατρί καί τῷ Πνεύματι· κἀγώ αὐτοῖς δωρήσομαι ζωήν τήν αἰώνιον.
Δηλαδή, λέει ὁ Κύριος στους Ιουδαίους, λαέ μου τι σου έκανα ή σε τι σε ενόχλησα; Στους τυφλούς σου χάρισα το φως, τούς λεπρούς σου καθάρισα από την λέπρα, θεράπευσα τον παράλυτο.
Καταλαβαίνουμε λοιπόν από όλα τα παραπάνω ότι εξόφθαλμα η Γραφή προτυπώνει τον Σταυρό δίδοντας μας τα εχέγγυα για την διδασκαλία και μάλιστα τον προφητεύει στο γνωστό σχήμα + έτσι οι ανόητες θεωρίες των μαρτύρων του Ιεχωβά περί πασσάλου αποδεικνύονται αντιΓραφικές.
Είθε ο Κύριος να φωτίσει τους αδελφούς μας που έμπλεξαν με την αίρεση των Ιεχωβιτών να δουν την αλήθεια.
0 σχόλια