Ζούμε συχνά μέσα στο ψέμα
Ας ανακαλύψουμε κι εμείς τον λόγο που μας θερμαίνει την καρδιά,
που αγγίζει τα βάθη της ύπαρξης και μας φέρνει σε κοινωνία με τον Κύριο.
Αυτό είναι το κριτήριο.
Στην πραγματικότητα δεν έχει τόση σημασία αν αθετήσαμε κάποιους κανόνες.
Αυτό που μας ζημιώνει είναι ότι απομακρυνόμαστε από την ευλογημένη κοινωνία της χάριτός Του.
Ας ερευνήσουμε λοιπόν από την αρχή, όχι με τη στείρα λογική της ενοχής,
αλλά με απώτερο σκοπό να σταθμίσουμε πως χάσαμε την εμπιστοσύνη
και την αγάπη που προς στιγμήν γευθήκαμε.
Ας θυμηθούμε εκείνα τα λόγια που πύρωσαν την καρδιά μας κι έδωσαν καθαρότητα στο λογισμό μας,
που κίνησαν τη θέλησή μας στο αγαθό και έφεραν γαλήνη στα μέλη μας
και τα μεταμόρφωσαν από σάρκινα σε σώμα ιερό: ιερό γιατί μέσα από το βάπτισμα ενωθήκαμε με τον σαρκωμένο Χριστό, μέσα από το Χρίσμα γίναμε δοχείο του Πνεύματος
και με τα άχραντα μυστήρια γινόμαστε Σώμα Χριστού.
Αυτή την εμπειρία ας μεταφέρουμε στην εξομολόγηση,
μετανοώντας όχι για κάτι αφηρημένο που βρίσκεται σε κάποια λίστα αμαρτιών,
αλλά για κείνες τις επιλογές που διέρρηξαν τη φιλία και κοινωνία μας με τον Σωτήρα Χριστό.
Ζούμε συχνά μέσα στο ψέμα. Κατασκευάζουμε γύρω μας έναν κόσμο όπου μόνο ο θάνατος μπορεί να θριαμβεύσει. Αρνούμαστε τον πλησίον μας και κλείνουμε μόνοι μας το δρόμο που οδηγεί στη Βασιλεία του Θεού.
Ζητούμε από τον Κύριο συγχώρεση αμαρτιών, αλλά δεν έχει νόημα να αναζητούμε μία τυπική άφεση.
Πρέπει να διψούμε για αληθινή συμφιλίωση,
στο πλαίσιο της οποίας θα αναθέσουμε στον Θεό την αναξιότητα και την απιστία μας
– όχι μόνο προς Εκείνον αλλά και προς τον πλησίον,
τον φίλο, τον γνωστό και συγγενή μας.
Ας έχουμε εμπιστοσύνη ότι μόνο η δική Του ακλόνητη φιλία μπορεί να μας παρακινήσει σε αλλαγή.
“Εγώ και φίλος και μέλος και κεφαλή και αδελφός και αδελφή και μήτηρ. Πάντα εγώ.
Μόνον οικείως έχε προς εμέ. Εγώ πένης δια σε και αλήτης δια σε, επί σταυρού δια σε, επί τάφου δια σε. Πάντα μοι συ και αδελφός και συγκληρονόμος και φίλος και μέλος. Τι πλέον θέλεις;”
“Μπορείς ν’ ανταποκριθείς με λίγη εμπιστοσύνη; Δεν ζητώ ολοκληρωτική, άμεση αλλαγή.
Αλλά πορεία βήμα προς βήμα. Θα σε στηρίξω, θα σε προστατεύσω, θα οδηγήσω τα βήματά σου – μόνον άλλαξε στάση. Κι όταν λάβεις συγχώρεση στο όνομά μου μην σκεφτείς ότι το παρελθόν έχει πάψει να υπάρχει.
Αλλά τότε μόνο θα έχεις απαλλαχτεί από τις πληγές όταν γίνεις τόσο ξένος προς αυτές ώστε να μην τις λογαριάζεις πια για δικές σου”.
Όταν τα παλιά μας πάθη ζωντανεύουν ενώπιόν μας καταλαβαίνουμε ότι δεν είναι δυνατόν μέσα σε μία στιγμή να ελευθερωθούμε από το παρελθόν. 
Χρειάζεται χρόνο για να βαδίσουμε στο δρόμο της ελευθερίας.
Αυτό δεν σημαίνει ότι ο Χριστός μας αρνείται τη συγχώρεση.
Η συγχώρεση του Θεού εκδηλώνεται μέσα από τη συμπάσχουσα αγάπη του,
την αποδοχή και την διαρκή πρόνοιά Του που δεν θα επιτρέψει να οδηγηθούμε ανυπεράσπιστοι στον ίδιο πειρασμό. Έτσι, η συγχώρεση του Κυρίου μπορεί να λύνει την αποξένωση,
αλλά χρειάζεται επίπονος αγώνας και μετάνοια για να γίνουμε καινοί με τη χάρη Του.
Η άφεση δεν σβήνει το παρελθόν.
Το θεραπεύει μέσα από τη συνέργεια τη δική μας με τον Θεό.
Ας εμπιστευόμαστε, λοιπόν, καθημερινά τον λογισμό μας στον Θεό με ειλικρίνεια.
Κι όταν προσερχόμαστε στην Εξομολόγηση η ευχή της συγχωρήσεως θα έχει αληθινό, πραγματικό νόημα:
την επανασυγκρότηση μιας φιλίας που όσον αφορά τον Θεό παραμένει αναλλοίωτη αλλά ως προς το δικό μας μέρος χρειάζεται να την επιδιώξουμε.
Κι αυτή μας η πρόθεση πρέπει να στηρίζεται από αποφασιστικότητα.
Κι η αποφασιστικότητα από πράξη και καινότητα ζωής.
0 σχόλια