«Πολλοίς συνεχόμενος πειρασμοίς,
προς σε καταφεύγω, σωτηρίαν επιζητών·
Ω Μήτερ του Λόγου και Παρθένε,
των δυσχερών και δεινών με διάσωσον»
Μέσα στη ζάλη του καλοκαιριού και την επιθυμία να από-δράσουμε από την καθημερινή μας ρουτίνα, τις φροντίδες, τις υποχρεώσεις τις απασχολήσεις μας πολλές φορές γεννιέται το ερώτημα αν οι «διακοπές» υπεισέρχονται και στη σχέση μας με το Θεό.
Πολλοί από εμάς συνηθίζουν την περίοδο των διακοπών τους
να διακόπτουν και την σχέση τους με την ζωή της Εκκλησίας.
Δεν νηστεύουν, δεν εκκλησιάζονται, δεν κοινωνούν, δεν προσεύχονται.
Άλλοι πάλι έχοντας διακόψει τις σχέσεις τους όλο τον χρόνο
τις επανασυνδέουν κάποιες φορές σε συγκεκριμένες Μεγάλες Εορτές
και αυτό το θεωρούν φυσικό.
Η αλήθεια όμως είναι ότι εάν δε το θελήσουμε ο Χριστός και η Γλυκιά Του Μητέρα δεν φεύγουν από τις καρδιές μας, όπου κι αν βρίσκεται το σώμα μας είτε στο σπίτι μας,
είτε κάπου αλλού.
Η πίστη, όση και όπως και αν είναι, μικρή ή μεγάλη,
ασθενική ή δυναμική,
πλήρης ή ελλιπής δεν ξεριζώνεται από τις ψυχές των ανθρώπων.
Σήμερα τα βλέμματα όλων των Χριστιανών
στρέφονται με ευλάβεια προς τη Μητέρα του Σωτήρα μας Ιησού Χριστού.
Tα βλέμματα αλλά και η προσευχή!
Η προσευχή ως θερμή ικεσία,
ως το άδειασμα της ψυχής μας ολόκληρης που παραδίνεται στη γλυκιά μορφή Της
ακόμα και ως η ανάγκη που νιώθουμε να αρχίσουμε πάλι από το μηδέν, από την αρχή!
Λαμπάδες υψίκορμες καίνε μπροστά στην εικόνα Της και τα μάτια των πιστών δακρύζουν·
καρδιές χτυπούν δυνατά, καθώς τα αιτήματά τους ανεβαίνουν στο θρόνο Της.
Και είναι τόσα πολλά τα αιτήματα των χριστιανών,
των πονεμένων ψυχών προς τη μεγάλη μας Μητέρα,
μέσα στους αιώνες, που πάντα με θερμή πίστη την παρακαλούμε:
«Πολλοίς συνεχόμενος πειρασμοίς, προς σε καταφεύγω, σωτηρίαν επιζητών· Ω Μήτερ του Λόγου και Παρθένε, των δυσχερών και δεινών με διάσωσον».
Όλες μας οι αιτήσεις και όλα μας τα προβλήματα εναποτίθενται στα χέρια Της.
Αναστενάζουμε εμπρός Της, όσοι πονάμε και αμέσως κομματιάζεται ο πόνος μας,
φεύγει η πίκρα μας και οι αναστεναγμοί μας.
Ο “κουρασμένος” άνθρωπος επιζητά στο Πρόσωπό Της παρηγοριά, ανακούφιση!
Όμως την ώρα που Την προσκυνούμε,
ας κοιτάξουμε την Παναγιά στα μάτια·
ας αναλογιστούμε ποιαν αντικρίζουμε…
ας αφουγκραστούμε τι πραγματικά της ψιθυρίζει η καρδιά μας…
ας μετρήσουμε την πίστη μας:
πιστεύουμε ότι Εκείνη μπορεί να μας σώσει;
Θα δούμε τότε στα μάτια της έλεος, προσμονή, τρυφερότητα και αγάπη.
Μια αγάπη που όσο και αν ψάχνουμε, πουθενά αλλού δεν βρίσκουμε·
αγάπη που συγχωρεί ακόμα και την βλαστήμια μας·
αγάπη ατόφια, αγνή, ατελείωτη, απέραντη…
Που ξέρουμε; Μπορεί τελικά αυτή η ματιά να γίνει αφορμή για μια πιο ουσιαστική
και συνειδητοποιημένη σχέση με τον Θεό η οποία δεν θα διακόπτεται ποτέ αλλά θα παραμένει ζεστή και ουσιαστική και τότε μπορεί η καρδιά και η ψυχή μας να λευκανθούν και τα μάτια μας
να λαμπυρίζουν όπως τότε…
Τη στιγμή που βαπτιζόμασταν…
Την ώρα που προσκυνούμε λοιπόν κάτι θα νιώσουμε·
να είναι αγαλλίαση;
να είναι ανατριχίλα;
Μπορεί να είναι και το απλό χάδι Της…
0 σχόλια