Όσο μεγαλώνεις,
δεν χάνεις,
ξεσκαρτάρεις.
Σταματάς να δίνεις χρόνο σε ανθρώπους που δεν σου δίνουν τίποτα.
Σταματάς να προσπαθείς να χωρέσεις εκεί που ξεκάθαρα περισσεύεις.
Σταματάς να παλεύεις να αποδείξεις την αξία σου
σε εκείνους που δεν θα τη δουν ποτέ.
Ξαφνικά, βλέπεις καθαρά.
Οι άνθρωποι που έπαιζαν ρόλους, που φόραγαν μάσκες,
που ήθελαν κάτι από εσένα και χανόντουσαν μόλις δεν υπήρχε τίποτε άλλο να πάρουν,
δεν έχουν πια χώρο στη ζωή σου.
Κι εσύ δεν έχεις πια καμία όρεξη να τους κρατήσεις.
Ξαναβρίσκεις τις χαμένες σου ελευθερίες.
Δεν εξηγείσαι.
Δεν δικαιολογείς.
Δεν προσπαθείς να κάνεις τους άλλους να νιώσουν άνετα εις βάρος της δικής σου αλήθειας.
Γράφεις στα παλιά σου τα παπούτσια όλα όσα κάποτε σε έκαναν να αγχώνεσαι.
Τι θα πουν, πώς θα το πάρουν, αν θα σε εγκρίνουν.
Δεν έχει σημασία.
Σημασία έχει να είσαι εσύ.
Και αυτό είναι ευλογία.
Να μην φοβάσαι να μείνεις Μόνος,
γιατί ξέρεις πως το «μόνος» δεν είναι ερημιά,
αλλά χώρος για να γεμίσει από ό,τι πραγματικά έχει αξία.
Να μην φοβάσαι να πεις «όχι»,
να μην σε τρομάζει να χάσεις κάτι που δεν σου έκανε καλό εξαρχής.
Να κρατάς δίπλα σου μόνο τους ανθρώπους που έχουν θέση εκεί.
Και πού και πού σκαρώνεις και παιχνίδια..
στέκεσαι εκεί κατάχαμα να ξεκουραστείς για λίγο και παρατηρείς.
Μετράς τις παρουσίες, μετράς τους ανθρώπους από την αρχή.
Ποιοι κρύφτηκαν πίσω από τα “εδώ είμαι” και ποιοι ήταν εκεί.
Ποιοι άπλωσαν το χέρι (και το πόδι πολλές φορές και καλά έκαναν)
και ποιοι έμειναν εκκωφαντικά απόντες.
Και κάπως έτσι, ξαναμοιράζεται η τράπουλα για την καινούρια παρτίδα.
Την ξεσκαρταρισμένη.
Όσο μεγαλώνεις,
ξεσκαρτάρεις τα περιττά κι αγαπάς βαθύτερα τα αγαπημένα.
Και αυτό δεν είναι απώλεια!!
0 σχόλια