ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΣ ΠΛΑΝΑΣ,
Ο ΝΕΟΣ ΑΓΙΟΣ
Εις την πόλιν των Αθηνών, παρά τους παλαιούς στρατώνες και την πλατείαν Μοναστηρακίου υπήρχε ιδιωτικό παρεκκλήσιο, έπ’ ονόματι τού Προφήτου Ελισαίου εις την οδόν Άρεως 14. Αργότερο κατηδαφίσθη.
Eις το εκκλησάκι αυτό ελειτούργει ο απλούς τον τρόπο σεβάσμιος ιερέας Νικόλαος Πλανάς,
εκ της νήσου Νάξου καταγόμενος.
Ακαταπόνητος, περίπου επί πεντηκονταετία (18841932) ετελούσε καθημερινά την θ. Λειτουργία, πλην Σαββάτων και Κυριακών και επισήμων εορτών, οπότε ιερούργει εις την ενορία του,
τού Αγίου Παντελεήμονος Ιλισσού αρχικά και ακολούθως εις την τού Αγ. Ιωάννου τού Προδρόμου της οδού Βουλιαγμένης.
Την δε Μ. Τεσσαρακοστή ετελούσε καθ’ εκάστην Προηγιασμένας λειτουργίας.
Την εποχή εκείνη που εχειροτονήθη (Διάκονος την 28ην Ιουλίου 1879 και Πρεσβύτερος, μετά πενταετία την 2α Μαρτίου 1884, άγων το 33ο έτος της ηλικίας του) η πόλις των Αθηνών, κατά μαρτυρία τού ιδίου,
έφθανεν από την Ακρόπολη ως την Παναγία Βλασαρού (παρά τον Άγιο Φίλιππο Μοναστηρακίου). Και αι ενορίαι απηρτίζοντο από ελαχίστες οικογενείας (13 οικογενείας η τού Αγ. Παντελεήμονος
και 8 οικογενείας η τού Αγ. Ιωάννου,
αμφότερες διαδοχικά της εφημερίας τού π. Νικολάου Πλανού!).
Ο απέριττος λειτουργός τού Θεού ήτο ησκημένος εις την λιτότητα.
Ορφανός πατρός από της ηλικίας των 14 ετών, ήλθε εις Αθήνας μετά της μητρός του και της μόνης αδελφής του,
αφού εμοιράσθηκε μετά της αδελφής την πατρική περιουσία,
αξιόλογο ίσως, άλλ’ εδέησε να ενεχυριάση το μερίδιό του,
χάριν εμπεριστάτου συμπατριώτου του, χωρίς ποτέ να την ανακτήση.
Και διέμεινε πτωχός.
Κατ’ επιθυμία της μητρός του, δεκαεπταετής ενυμφεύθηκε την Ελένη το γένος Προβελεγγίου,
εκ Κυθήρων.
Και απέκτησε υιόν εξ αυτής, τον Ιωάννην·
άλλ’ η σύζυγος απέθανε κατά τον τοκετό.
Ο ίδιος αφιέρωσε έκτοτε, νεαρώτατος, τον εαυτόν του εις τον Θεόν και την Εκκλησία.
Και γενόμενος ιερέας ηρκείτο συνήθως εις τεμάχιο άρτου και ολίγα χόρτα,
τα οποία συνέλεγε μόνος του, ενίοτε δε και εις ολίγον γάλα που τού προσέφεραν ποιμένες της περιοχής, ερημικής τότε,
και σήμερο πολυανθρωποτάτης και αστικής, εν μέσαις Αθήναις.
Και τα ελάχιστα διδόμενα εις αυτόν χρήματα ή άλλο τι διέθετεν εις αγαθοεργίας.
Ό,τι τού εδίδετο το έδιδε ευθύς, εις ορφανά, εις σπουδαστές, εις πτωχές οικογενείας,
δια τον επιούσιο και τας ανάγκας που ανεκάλυπτε και εκάλυπτεν αθορύβως,
αφανά και με πάσαν εχεμύθεια.
Πλούτος και θησαυρός του, και κέντρο και άξων της ζωής και της υπάρξεώς του ήτο η λειτουργική ζωή της αγίας Ορθοδόξου Εκκλησίας μας.
Ο ναός τού Θεού και τα τελούμενα εν αυτώ.
Προφανώς και κατ’ αλήθεια εχαρακτηρίσθη ως ο λειτουργικώτερος ιερέας της εποχής μας, άνθρωπος της προσευχής,
τού οποίου η ζωή υπήρξε συνεχής διακονία τού θυσιαστηρίου,
αληθής μύστης της χάριτος,
την οποία, δια των έργων και τού παραδείγματός του, μετέδιδε εις τους πιστούς
. Κατά πλήρη εφαρμογή, θα προσθέσουμε, τού αποστολικού παραγγέλματος· τον κόπτωντα γεωργό δει πρώτον των καρπών μεταλαμβάνειν .
Από φυλακής πρωίας μέχρι νυκτός διέτριβεν εις τον Ναόν,
κατά το ψαλμικό ως αγαπητά τα σκηνώματά σου, Κύριε των δυνάμεων· επιποθεί και εκλείπει η ψυχή μου εις τας αυλάς τού Κυρίου
Ήρχιζε την ιερά Ακολουθία το πρωί και ετελίωνε τας μεταμεσημβρινάς και πολλάκις τας απογευματινάς ώρας!
Κατά δε την ιερά Προσκομιδήν των Τιμίων Δώρων εμνημόνευεν σωρίαν ονομάτων.
Διετήρει όλα τα κοινά λεγόμενα ψυχοχάρτια πού τού έφερο έστω και με μία δραχμήν ή μία δεκάραν συνοδευόμενα και τα εμνημόνευε συνεχώς και αδιαλείπτως,
επί ώρας καθ’ εκάστην.
Λέγεται δε ότι, φειδόμενοι τού κόπου της αγάπης του,
κάποτε εκ των υπηρετούντων αυτόν κατά την Θ. Λειτουργία,
αφαιρούσαν μέρος εξ αυτών,
δια να τον ανακουφίσουν.
Please follow and like us:
0 σχόλια